celikci
New member
Ev
Kültür
Profesyonel avam Sir Michael Caine hepsinden sağ kurtuldu
Bir zamanlar Cockney, her zaman Cockney: Oyuncu Sir Michael Caine, iyi İngiliz tarzı denen şeyin tam tersini temsil ediyor. Şimdi 90 yaşında.
Christian Seidl
“Fil ve Kaleden Bir Delikanlı”: Michael Caine, 1962’de “Zulu”da.www.imago-images.de
Cennet ve dünya arasında okul bilgeliğinin bugüne kadar hayalini bile kurmadığı şeyler var. Ve tam orada, Londra’nın çatılarının yukarısında, Michael Caine’in uzun zamandır en sevdiği yer: Thames Nehri’nin şık Chelsea bölgesini Londra’nın kırık cam bölgelerinden ayırdığı Chelsea Harbour’daki sofistike bir konut kulesindeki dairesinin balkonu. Güney Londra. Orada durup bardağındaki buzu karıştırmayı ve hayatına bakmayı seviyor – kelimenin tam anlamıyla, çünkü manzara, bir zamanlar Maurice Micklewhite olarak elektriksiz ve sıcak olmayan bir evde büyüdüğü Elephant and Castle’daki eski mahallesine kadar uzanıyor. su.
Hollywood’un Son Büyük Partisi: “Babylon”da Filmler, Kola ve Vücut Sıvıları
Bugün, 14 Mart, 90. doğum gününde, gözleri ve kadehi kesinlikle eski yol arkadaşlarının sonsuzluk denilen bardan kadeh kaldırdıkları yere gidecek: Sean Connery, Albert Finney, Bob Hoskins, Oliver Reed. Michael Caine, bu harika İngiliz dizisinde kendisi uyumsuzlar Hala garip olan Yüzü kışkırtıcı, dili küstah, hatta genel tavrı İngiliz üslubuyla anlaşılan her şeyin tam tersi olan bu profesyonel pleb, hepsinden sağ çıktı. Şerefe arkadaşlar! Ve ona “efendim” deme. Ödülden gurur duyduğunu, ancak artık herkesin ona böyle hitap etmesini beklemediğini söylüyor. “Efendim oldum çünkü hiç bey olmadım.”
“Bir Cockney her zaman bir Cockney’dir”
Sonuçta, bu tam olarak onun sırrı ve değeridir. “Olduğunuzdan başka bir şey olabileceğinizi düşünmeyin. Bir Cockney her zaman bir Cockney’dir,” demişti babası bir keresinde ona, Billingsgate balık pazarında haftada üç pound’a kutular taşıyordu. Maurice Micklewhite Sr. 1955’te öldü ve oğlunun bunu o kadar eşsiz bir şekilde özümsediğini görecek kadar yaşamadı ki, filmleriyle, kişiliğiyle ve hayatıyla kültürel hafızanın bir parçası olarak dünyaca ünlü oldu.
Steven Spielberg “The Fabelmans”: Genç kalmak korkaklara göre değil
Örneğin, Michael Caine’in canlandırdığı gangsterin “Get Carter”ın açılış sekansında tren yolculuğunda hangi kitabı okuduğu sorusu uzun süredir her pub sınavının repertuarının bir parçası olmuştur – bu Raymond Chandler’ın “Farewell My Lovely” kitabıdır. Ve “İtalyan İşi”ndeki “Sadece lanet olası kapıları havaya uçurman gerekiyordu” cümlesi, bugün İngiltere’de hedefini aşan biri için yaygın bir ifadedir. Film 1969’da vizyona girdiğinde böyle bir sözün hâlâ sıradan bir yanı vardı. Ve yaratıcı, İngiliz halkı tarafından şu şekilde kabul edildi: sefil hayat ve ilham perilerinin dehşeti.
1960’lara kadar, filmdeki İngilizler, kalpleri doğru yerde ve göğüs ceplerinde Kraliçe’nin portresi olan üst sınıf züppeler veya aptal aptallardı. Daha önce böyle bir adam görmemiştin. Bir eleştirmen, “Michael Caine” diye yazmıştı, “bayağı seksi yapıyordu.” Bir keresinde kendisi şöyle demişti: “İki hedefim vardı: En azından bir fabrika işçisi olarak kazandığım kadar para kazanmak istiyordum. Ve işçi sınıfından insanları gerçekte oldukları gibi tasvir etmek istedim. Tanıdığım adamlar, her zaman insanlara şapka çıkaran aptal, iyi huylu sızlananlar değillerdi, düşünebilen ve yemek yiyebilen adamlardı.
Gözleri perdeli çocuk
Şansı, 1950’lerde Horsham’da bir kabare reklam verdiğinde ve bir sahne taşıyıcısı aradığında geldi. Tiyatro ve sinemanın kendisi için Londra’daki Docklands’in ötesinde dünyaya açılan tek pencere olduğu genç Micklewhite, lüks bir mahallenin sınırındaki oyun alanında bile çocukları sınıflarına göre ayıran bir çizgi vardı, Micklewhite çıraklığını bir kenara attı. ofis ve asla arkama bakmadım.
Kısa bir süre sonra Soho gece hayatı sahnesinden bir bar piyanisti olarak tanıdığı arkadaşı John Barry aracılığıyla filme başladı. Barry, Zulu Savaşları’nda geçen bir macera filmi olan bir film müziği için komisyon almıştı ve İngiliz Sömürge Ordusu’nun askere alınmış safları için hâlâ birkaç Cockney aradıklarını biliyordu. Ancak başrol oyuncusu ve yapımcı Stanley Baker, alamet-i farikası olacak bu hafif örtülü bakışlı çocuktan hoşlandı ve ona aristokrat Teğmen Bromhead rolünü teklif etti. Gerisi tarih. Michael Caine, kendi deyimiyle şovu çaldı, “Zulu” 1962’de çıktı ve bir gişe rekoru kırdı ve Bromhead’in kim olduğu ortaya çıktığında herkes çıldırdı: “Fil ve Castle’dan bir delikanlı – bir sansasyon ”gazeteler yazdı.
Ve temelde, elbette, yanlış bir isim. Onunla yaptıklarının bugün hala etkisi var – sonuçta, yönetici sınıfın gücünü birkaç aptalca ve daha da inatla savunulan nişandan aldığına dair birçok açıdan kanıt sağladı. Ondan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Üstelik bu adam, kendi türünden olanları işinin merkezine yerleştirerek yıllarca süren baskının bedelini ödemeyi kendine misyon edindiğinden, bu durum daha da az.
Yani “Alfie”de banliyö hallodri’si, “The Italian Job”da sonradan görülmüş suçlu, “Get Carter”da tetikçiydi, ama her zaman sıradan delikanlı, zeka ve haysiyetle kaderle yüzleşen, ancak sonunda kapana kısılmış kalan. En popüler filmlerinde neredeyse sürekli olarak kaybeden oldu ama kaybetmeyi bir güzel sanata dönüştürdü. Ve Oscar aldığı The Works of God and the Devil’deki kürtaj doktoru veya The Unbelievable’daki gizemli milyarder gibi daha sonraki rollerde bile, bir şekilde kişiliğine ve hikayesine uyuyordu. “Hayatımın yarısında bir kaybeden oldum ve bir o kadar uzun süredir kazanan olmama rağmen, hayatımın yarısını öylece alamam” diyor.
Michael Caine’in 90. doğum gününü şık bir şekilde kutlamak istiyorsanız, kendinize bir bardak bira koyun ve Madness grubunun bir zamanlar ona adadığı Cockney’lerin yavruları şarkısını çalın; “Benim adım Michael Caine” nakaratını kendisi söylüyor. Ve hiç daha güzel kaybetti mi? Madness’in “Michael Caine” şarkısıyla aynı zamana denk gelen Bananarama adlı üçlü kız, “Robert De Niro’s Waiting” adlı bir single yayınladı ve bu single sohbetlerde anında bir sıra yükseldi.
Kültür
Profesyonel avam Sir Michael Caine hepsinden sağ kurtuldu
Bir zamanlar Cockney, her zaman Cockney: Oyuncu Sir Michael Caine, iyi İngiliz tarzı denen şeyin tam tersini temsil ediyor. Şimdi 90 yaşında.
Christian Seidl
“Fil ve Kaleden Bir Delikanlı”: Michael Caine, 1962’de “Zulu”da.www.imago-images.de
Cennet ve dünya arasında okul bilgeliğinin bugüne kadar hayalini bile kurmadığı şeyler var. Ve tam orada, Londra’nın çatılarının yukarısında, Michael Caine’in uzun zamandır en sevdiği yer: Thames Nehri’nin şık Chelsea bölgesini Londra’nın kırık cam bölgelerinden ayırdığı Chelsea Harbour’daki sofistike bir konut kulesindeki dairesinin balkonu. Güney Londra. Orada durup bardağındaki buzu karıştırmayı ve hayatına bakmayı seviyor – kelimenin tam anlamıyla, çünkü manzara, bir zamanlar Maurice Micklewhite olarak elektriksiz ve sıcak olmayan bir evde büyüdüğü Elephant and Castle’daki eski mahallesine kadar uzanıyor. su.
Hollywood’un Son Büyük Partisi: “Babylon”da Filmler, Kola ve Vücut Sıvıları
Bugün, 14 Mart, 90. doğum gününde, gözleri ve kadehi kesinlikle eski yol arkadaşlarının sonsuzluk denilen bardan kadeh kaldırdıkları yere gidecek: Sean Connery, Albert Finney, Bob Hoskins, Oliver Reed. Michael Caine, bu harika İngiliz dizisinde kendisi uyumsuzlar Hala garip olan Yüzü kışkırtıcı, dili küstah, hatta genel tavrı İngiliz üslubuyla anlaşılan her şeyin tam tersi olan bu profesyonel pleb, hepsinden sağ çıktı. Şerefe arkadaşlar! Ve ona “efendim” deme. Ödülden gurur duyduğunu, ancak artık herkesin ona böyle hitap etmesini beklemediğini söylüyor. “Efendim oldum çünkü hiç bey olmadım.”
“Bir Cockney her zaman bir Cockney’dir”
Sonuçta, bu tam olarak onun sırrı ve değeridir. “Olduğunuzdan başka bir şey olabileceğinizi düşünmeyin. Bir Cockney her zaman bir Cockney’dir,” demişti babası bir keresinde ona, Billingsgate balık pazarında haftada üç pound’a kutular taşıyordu. Maurice Micklewhite Sr. 1955’te öldü ve oğlunun bunu o kadar eşsiz bir şekilde özümsediğini görecek kadar yaşamadı ki, filmleriyle, kişiliğiyle ve hayatıyla kültürel hafızanın bir parçası olarak dünyaca ünlü oldu.
Steven Spielberg “The Fabelmans”: Genç kalmak korkaklara göre değil
Örneğin, Michael Caine’in canlandırdığı gangsterin “Get Carter”ın açılış sekansında tren yolculuğunda hangi kitabı okuduğu sorusu uzun süredir her pub sınavının repertuarının bir parçası olmuştur – bu Raymond Chandler’ın “Farewell My Lovely” kitabıdır. Ve “İtalyan İşi”ndeki “Sadece lanet olası kapıları havaya uçurman gerekiyordu” cümlesi, bugün İngiltere’de hedefini aşan biri için yaygın bir ifadedir. Film 1969’da vizyona girdiğinde böyle bir sözün hâlâ sıradan bir yanı vardı. Ve yaratıcı, İngiliz halkı tarafından şu şekilde kabul edildi: sefil hayat ve ilham perilerinin dehşeti.
1960’lara kadar, filmdeki İngilizler, kalpleri doğru yerde ve göğüs ceplerinde Kraliçe’nin portresi olan üst sınıf züppeler veya aptal aptallardı. Daha önce böyle bir adam görmemiştin. Bir eleştirmen, “Michael Caine” diye yazmıştı, “bayağı seksi yapıyordu.” Bir keresinde kendisi şöyle demişti: “İki hedefim vardı: En azından bir fabrika işçisi olarak kazandığım kadar para kazanmak istiyordum. Ve işçi sınıfından insanları gerçekte oldukları gibi tasvir etmek istedim. Tanıdığım adamlar, her zaman insanlara şapka çıkaran aptal, iyi huylu sızlananlar değillerdi, düşünebilen ve yemek yiyebilen adamlardı.
Gözleri perdeli çocuk
Şansı, 1950’lerde Horsham’da bir kabare reklam verdiğinde ve bir sahne taşıyıcısı aradığında geldi. Tiyatro ve sinemanın kendisi için Londra’daki Docklands’in ötesinde dünyaya açılan tek pencere olduğu genç Micklewhite, lüks bir mahallenin sınırındaki oyun alanında bile çocukları sınıflarına göre ayıran bir çizgi vardı, Micklewhite çıraklığını bir kenara attı. ofis ve asla arkama bakmadım.
Kısa bir süre sonra Soho gece hayatı sahnesinden bir bar piyanisti olarak tanıdığı arkadaşı John Barry aracılığıyla filme başladı. Barry, Zulu Savaşları’nda geçen bir macera filmi olan bir film müziği için komisyon almıştı ve İngiliz Sömürge Ordusu’nun askere alınmış safları için hâlâ birkaç Cockney aradıklarını biliyordu. Ancak başrol oyuncusu ve yapımcı Stanley Baker, alamet-i farikası olacak bu hafif örtülü bakışlı çocuktan hoşlandı ve ona aristokrat Teğmen Bromhead rolünü teklif etti. Gerisi tarih. Michael Caine, kendi deyimiyle şovu çaldı, “Zulu” 1962’de çıktı ve bir gişe rekoru kırdı ve Bromhead’in kim olduğu ortaya çıktığında herkes çıldırdı: “Fil ve Castle’dan bir delikanlı – bir sansasyon ”gazeteler yazdı.
Ve temelde, elbette, yanlış bir isim. Onunla yaptıklarının bugün hala etkisi var – sonuçta, yönetici sınıfın gücünü birkaç aptalca ve daha da inatla savunulan nişandan aldığına dair birçok açıdan kanıt sağladı. Ondan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Üstelik bu adam, kendi türünden olanları işinin merkezine yerleştirerek yıllarca süren baskının bedelini ödemeyi kendine misyon edindiğinden, bu durum daha da az.
Yani “Alfie”de banliyö hallodri’si, “The Italian Job”da sonradan görülmüş suçlu, “Get Carter”da tetikçiydi, ama her zaman sıradan delikanlı, zeka ve haysiyetle kaderle yüzleşen, ancak sonunda kapana kısılmış kalan. En popüler filmlerinde neredeyse sürekli olarak kaybeden oldu ama kaybetmeyi bir güzel sanata dönüştürdü. Ve Oscar aldığı The Works of God and the Devil’deki kürtaj doktoru veya The Unbelievable’daki gizemli milyarder gibi daha sonraki rollerde bile, bir şekilde kişiliğine ve hikayesine uyuyordu. “Hayatımın yarısında bir kaybeden oldum ve bir o kadar uzun süredir kazanan olmama rağmen, hayatımın yarısını öylece alamam” diyor.
Michael Caine’in 90. doğum gününü şık bir şekilde kutlamak istiyorsanız, kendinize bir bardak bira koyun ve Madness grubunun bir zamanlar ona adadığı Cockney’lerin yavruları şarkısını çalın; “Benim adım Michael Caine” nakaratını kendisi söylüyor. Ve hiç daha güzel kaybetti mi? Madness’in “Michael Caine” şarkısıyla aynı zamana denk gelen Bananarama adlı üçlü kız, “Robert De Niro’s Waiting” adlı bir single yayınladı ve bu single sohbetlerde anında bir sıra yükseldi.