celikci
New member
Ev
Berlinale
Endüstriyel eylem, iklim tutkalı ve Selenskyj: Berlinale açılışı umut veriyor
Sanatçılar ve politikacılar için çoğu zaman yorucu olsa da, sonunda yeniden bir arada durabiliriz. Bu Berlinale’yi neden kaçırmamalısınız?
Claudia Reinhart
Burada hala yapışkan aktivistler yok: Jüri Başkanı Kristen Stewart kırmızı halıda.AFP
Berlinale’nin açılış galasına giden konukları bir ıslık konseri karşılıyor. Perşembe akşamı Marlene-Dietrich-Platz önünde Verdi sendikasıyla birlikte gösteri yapan Yorck sinema grubu çalışanları tarafından “İyi filmler – kötü ücretler” veya “Berlin’in en şirin sinemalarının adil ücret ödemesi gerekiyor” yazıları yazıyordu. . Aylardır müzakere ediyorlar, 13 avroluk asgari ücret ve iş sözleşmelerinin uzatılmasını talep ediyorlar, şimdiye kadar başarılı olamadılar. UCI sinemalarının çalışanları da şu anda daha iyi çalışma koşulları için mücadele ediyor.
Ziyaretçi sayısıyla ölçülen dünyanın en büyük film festivali yaklaşırken, sinemanın kültürel bir mekan olarak önemi hakkında çok şey söylendi ve yazıldı; Berlinale salonlarının iki yıllık pandemiden sonra nihayet yeniden dolabilmesinin sevinci çok büyük. Tüm coşkuya rağmen göstericiler, eleştirel bakışlarını odaklamaya devam etmeleri için davetli gala konuklarına ıslık çaldılar. Daha sonra, birkaç son nesil aktivist de bu amaçla sürdürülebilir şekilde üretilen kırmızı halıya yapıştırılacak.
Yüzsüz oyuncular, harika oyuncular
Berlinale Sarayı istikametinde bir bentten devam ediyoruz, piyadeler pleksiglasın arkasında lepistes sürüsü gibi hareket ederken, halının üzerindekiler büyük balığı bekliyor. Çoğunun elinde jüri başkanı Kristen Stewart ya da aktris Anne Hathaway’in fotoğrafları var ama Veronica Ferres, Iris Berben, Benno Fürmann ve Kida Ramadan gibi Alman yıldızlar da bazılarının çığlık atmasına neden oluyor.
Berlinale için beklenti: Programdan öne çıkan 24 bölüm
Akşam için kıyafet kuralı “kokteyl” idi. Spor ayakkabılardan trenli balo elbiselerine, üzerinde erkeklerin yürüdüğü yorumlara kadar uzanan yorumlar, orası da Berlin. Salona girmeden çeyrek saat önce, servis bırakma zamanı, tanınmış bir oyuncu bundan hoşlanmaz. Berlinale çalışanı yere bakarken şampanya şişesini kovadan çıkarır, mantarı açar ve bardakları arkadaşlarına dağıtır. Tüm bunları gerçekten özledin mi?
Akşamın sonunda net olan bir şey var: Biri var. Örneğin, Belediye Başkanı Franziska Giffey, “film ve dizi mekanı Berlin”in başarısını dokuz kez Oscar adayı olan bir Netflix yapımı olan “Nothing New in the West” filmiyle kanıtlamak istediğinde bazı sinirler gerildi.
Yine de bu açılış, karşı koyulması zor bir duygusal çekişi ortaya çıkardı – en geç aktör Sean Penn sahnede titreyen bir sesle Berlinale’de dünya prömiyerini kutlayan belgeseli “Süper Güç”ün kökenlerini anlattığında. . Geçen yılın başında, o ve yardımcı yönetmeni Aaron Kaufman, başkan olan bir aktör hakkında bir film yapmak istediler. Kiev’de Volodymyr Zelenskyy ile ilk karşılaştıklarında Putin’in ilk bombaları düştü.
Moderatör Jo Schück, aktör ve film yönetmeni Sean Penn ile birliktedpa
Selenskyj, Berlin ve Ukrayna arasındaki özel bağlantıdan bahsetti. “Özgür dünya ile totalitarizm arasındaki duvar bir zamanlar bu şehrin içinden geçiyordu. Bugün Putin, Ukrayna’da buna benzer bir duvar daha inşa etmek istiyor.” Rus siyasetinin saldırganlık, yıkım ve ölüm anlamına geldiği böyle bir zamanda siyaset ve sanatın ayrılması gerekip gerekmediğini sordu. Retorik bir soruydu.
“Berlinale’nin kalbi şimdi bir zamanlar sınırların ve boşluğun olduğu yerde atıyor.”
Selenskyj, Duvar fiilen yıkılmadan iki yıl önce, Wim Wenders’ın iki meleğin bölünmüş başkentin üzerinde serbestçe uçmasına izin verdiği “Berlin Üzerindeki Gökyüzü”nü anımsayarak, “Sinema, gerçek ve ideolojik duvarları ve sınırları aşabilir,” diye çağrıştırdı. Wenders muhtemelen bir gün burada, Potsdamer Platz’da birleşik bir Almanya’da bir film festivalinin yapılabileceğini düşünmemişti. Bir zamanlar ayrılığın ve boşluğun hüküm sürdüğü yerde, şimdi Berlinale’nin kalbi atıyor.”
Berlinale Özel Galası: Rebecca Miller, birçok yeteneğe sahip bir kadın
Sanat yönetmeni Carlo Chatrian bu gazeteye verdiği bir röportajda “Berlinale siyasi bir festivaldir çünkü seyirciler siyasidir” dedi ve bu tez o akşam hem Berlinale Sarayı’nda hem de öncesinde gerçekleşti. Festival süresince çok sayıda dayanışma etkinliği ve günümüzün kriz bölgelerine ait film gösterimleri yapılacak. Ancak Chatrian’ın politik film tanımı daha geniştir: “Benim için sinema, izleyicilerden topluma karşı tutumlarını tanımlamalarını istediğinde politiktir” diyor sanat yönetmeni. Rebecca Miller imzalı “She Came to Me” adlı açılış filmi seçkisiyle, bunun canlı bir şekilde de işe yarayabileceğini kanıtlıyor, baştan başlama cesareti için bir yalvarış.
Festival daha yeni başlamış olsa da içinde bir ana motif seziliyor. Daha önce hiç bu kadar genç bir jüri başkanı olmamıştı, programda hiç bu kadar yüksek oranda ilk film yer almamıştı ve filmlerin neredeyse beşte biri ilk filmlerden oluşuyor. Berlinale, bugünü gözden kaçırmadan geleceğe bakıyor.
Berlinale
Endüstriyel eylem, iklim tutkalı ve Selenskyj: Berlinale açılışı umut veriyor
Sanatçılar ve politikacılar için çoğu zaman yorucu olsa da, sonunda yeniden bir arada durabiliriz. Bu Berlinale’yi neden kaçırmamalısınız?
Claudia Reinhart
Burada hala yapışkan aktivistler yok: Jüri Başkanı Kristen Stewart kırmızı halıda.AFP
Berlinale’nin açılış galasına giden konukları bir ıslık konseri karşılıyor. Perşembe akşamı Marlene-Dietrich-Platz önünde Verdi sendikasıyla birlikte gösteri yapan Yorck sinema grubu çalışanları tarafından “İyi filmler – kötü ücretler” veya “Berlin’in en şirin sinemalarının adil ücret ödemesi gerekiyor” yazıları yazıyordu. . Aylardır müzakere ediyorlar, 13 avroluk asgari ücret ve iş sözleşmelerinin uzatılmasını talep ediyorlar, şimdiye kadar başarılı olamadılar. UCI sinemalarının çalışanları da şu anda daha iyi çalışma koşulları için mücadele ediyor.
Ziyaretçi sayısıyla ölçülen dünyanın en büyük film festivali yaklaşırken, sinemanın kültürel bir mekan olarak önemi hakkında çok şey söylendi ve yazıldı; Berlinale salonlarının iki yıllık pandemiden sonra nihayet yeniden dolabilmesinin sevinci çok büyük. Tüm coşkuya rağmen göstericiler, eleştirel bakışlarını odaklamaya devam etmeleri için davetli gala konuklarına ıslık çaldılar. Daha sonra, birkaç son nesil aktivist de bu amaçla sürdürülebilir şekilde üretilen kırmızı halıya yapıştırılacak.
Yüzsüz oyuncular, harika oyuncular
Berlinale Sarayı istikametinde bir bentten devam ediyoruz, piyadeler pleksiglasın arkasında lepistes sürüsü gibi hareket ederken, halının üzerindekiler büyük balığı bekliyor. Çoğunun elinde jüri başkanı Kristen Stewart ya da aktris Anne Hathaway’in fotoğrafları var ama Veronica Ferres, Iris Berben, Benno Fürmann ve Kida Ramadan gibi Alman yıldızlar da bazılarının çığlık atmasına neden oluyor.
Berlinale için beklenti: Programdan öne çıkan 24 bölüm
Akşam için kıyafet kuralı “kokteyl” idi. Spor ayakkabılardan trenli balo elbiselerine, üzerinde erkeklerin yürüdüğü yorumlara kadar uzanan yorumlar, orası da Berlin. Salona girmeden çeyrek saat önce, servis bırakma zamanı, tanınmış bir oyuncu bundan hoşlanmaz. Berlinale çalışanı yere bakarken şampanya şişesini kovadan çıkarır, mantarı açar ve bardakları arkadaşlarına dağıtır. Tüm bunları gerçekten özledin mi?
Akşamın sonunda net olan bir şey var: Biri var. Örneğin, Belediye Başkanı Franziska Giffey, “film ve dizi mekanı Berlin”in başarısını dokuz kez Oscar adayı olan bir Netflix yapımı olan “Nothing New in the West” filmiyle kanıtlamak istediğinde bazı sinirler gerildi.
Yine de bu açılış, karşı koyulması zor bir duygusal çekişi ortaya çıkardı – en geç aktör Sean Penn sahnede titreyen bir sesle Berlinale’de dünya prömiyerini kutlayan belgeseli “Süper Güç”ün kökenlerini anlattığında. . Geçen yılın başında, o ve yardımcı yönetmeni Aaron Kaufman, başkan olan bir aktör hakkında bir film yapmak istediler. Kiev’de Volodymyr Zelenskyy ile ilk karşılaştıklarında Putin’in ilk bombaları düştü.
Moderatör Jo Schück, aktör ve film yönetmeni Sean Penn ile birliktedpa
Selenskyj, Berlin ve Ukrayna arasındaki özel bağlantıdan bahsetti. “Özgür dünya ile totalitarizm arasındaki duvar bir zamanlar bu şehrin içinden geçiyordu. Bugün Putin, Ukrayna’da buna benzer bir duvar daha inşa etmek istiyor.” Rus siyasetinin saldırganlık, yıkım ve ölüm anlamına geldiği böyle bir zamanda siyaset ve sanatın ayrılması gerekip gerekmediğini sordu. Retorik bir soruydu.
“Berlinale’nin kalbi şimdi bir zamanlar sınırların ve boşluğun olduğu yerde atıyor.”
Selenskyj, Duvar fiilen yıkılmadan iki yıl önce, Wim Wenders’ın iki meleğin bölünmüş başkentin üzerinde serbestçe uçmasına izin verdiği “Berlin Üzerindeki Gökyüzü”nü anımsayarak, “Sinema, gerçek ve ideolojik duvarları ve sınırları aşabilir,” diye çağrıştırdı. Wenders muhtemelen bir gün burada, Potsdamer Platz’da birleşik bir Almanya’da bir film festivalinin yapılabileceğini düşünmemişti. Bir zamanlar ayrılığın ve boşluğun hüküm sürdüğü yerde, şimdi Berlinale’nin kalbi atıyor.”
Berlinale Özel Galası: Rebecca Miller, birçok yeteneğe sahip bir kadın
Sanat yönetmeni Carlo Chatrian bu gazeteye verdiği bir röportajda “Berlinale siyasi bir festivaldir çünkü seyirciler siyasidir” dedi ve bu tez o akşam hem Berlinale Sarayı’nda hem de öncesinde gerçekleşti. Festival süresince çok sayıda dayanışma etkinliği ve günümüzün kriz bölgelerine ait film gösterimleri yapılacak. Ancak Chatrian’ın politik film tanımı daha geniştir: “Benim için sinema, izleyicilerden topluma karşı tutumlarını tanımlamalarını istediğinde politiktir” diyor sanat yönetmeni. Rebecca Miller imzalı “She Came to Me” adlı açılış filmi seçkisiyle, bunun canlı bir şekilde de işe yarayabileceğini kanıtlıyor, baştan başlama cesareti için bir yalvarış.
Festival daha yeni başlamış olsa da içinde bir ana motif seziliyor. Daha önce hiç bu kadar genç bir jüri başkanı olmamıştı, programda hiç bu kadar yüksek oranda ilk film yer almamıştı ve filmlerin neredeyse beşte biri ilk filmlerden oluşuyor. Berlinale, bugünü gözden kaçırmadan geleceğe bakıyor.