celikci
New member
Bilim insanlarının binlerce yıldır “zamanda donmuş” bir habitatı keşfetme fırsatı bulmaları hayatta pek sık rastlanan bir durum değildir. Lakin araştırmacılar, 2015’te güneydoğu İspanya’nın kayalıklarının ortasında mağaramsı bir alanın saklandığından şüphelenmeye başladıklarında, beklediklerinin hayli daha fazlasını buldular.
Mağaranın büyüklüğünün netleşmesi yıllar alacaktı, lakin araştırmacıların şimdiye kadar antik mağarada yaptıkları dikkatli keşiflerde keşfettikleri şey, bir vakit içinder mağaranın tavanından sarkan dehşetli sarkıtlar içinde pençe izleri hala görülebilen, soyu uzun vakit evvel tükenmiş ayılara mesken sahipliği yaptığıydı.
İspanya’nın Cieza kentindeki Cañón de Almadenes ortasında yer alan Cueva del Arco içerisine yapılan keşif çalışmaları, Murcia Üniversitesi’nden araştırmacılar tarafınca yönetiliyor. Keşif takımının içerisinde, başka tarafta ne olduğunu görmek için başını bir kayanın altına sokarak mağarayı birinci goren bireylerden biri olan Profesör Ignacio Martín Lerma da bulunuyor.
İlk başta mütevazı bir açıklık olması beklenen girişin, mağara tabanından 20 metre yüksekliğe kadar uzanan tavanları olan devasa bir alan olduğu bulundu.
Ekip tarafınca yapılan açıklamada, “Kendimizi birinci sınıf bir keşifle karşı karşıya bulduk. Odalar devasaydı, kimileri 20 metre yüksekliğindeydi ve bu da onları bölgedeki en yüksek odalar yapıyordu. Sarkıtları da tıpkı biçimde benzersizdi, kimileri 3 metre uzunluğunda ve 1 santimetre genişliğindeydi, yani mağaranın binlerce yıl boyunca izolasyonu yardımıyla neredeyse eşsiz bir stabilite şartlarında büyümüşlerdi” denildi.
Muazzam alandan derlenen en dikkat cazibeli bulgulardan biri, duvarlarda mağara ayısının pençe izlerinin bulunmasıydı. Mağara ayılarının (Ursus spelaeus) yaklaşık 24.000 yıl evvel jenerasyonunun tükendiği ve yaklaşık yarım ton yükünde ve 3 metre uzunluğa kadar uzanan inanılmaz canlılar olduğu düşünülüyor.
Antik mağaranın duvarlarına kazınan izleri, bu ayıların yarımadanın iddia edilenden daha güneyinde yaşadıklarını gösteriyor. Aslında bu cins mağaralarda hayatıyorlardı fakat fosillerinin birden fazla mağaralarda bulundu. Bunun sebebinin, başarılı olmak için büyük sinüsler geliştirdikleri kış uykusu sırasında ölmelerinin bir kararı olduğu düşünülüyor.
Ancak, dişlerinin pozisyonunun et yemelerini neredeyse imkansız hale getirmesinden dolayı, bitki temelli devlerin tıpkı büyük sinüsler yüzünden sonlarının gelmiş olması da mümkün görülüyor. Dünya donup bitki örtüsü yok olurken, mağara ayıları, bugüne kadar Dünya’da kalmayı başaran et yiyen kuzenleri Ursus arctos’a kıyasla soğuğa daha az ahenk sağlayabilmiş olabilir.
Mağarada ortaya çıkarılan keşifler araştırmacıların beklentilerini aşmış olsa da, çabucak hemen keşfedilmemiş kısımlar mağara için duyulan heyecanı arttırıyor. Grup, ellerinde bu biçimdesine ender ve el değmemiş bir doğal hazine varken, son derece dikkatli bir biçimde ilerlemeleri konusunda ısrar ediyor.
Mağaranın büyüklüğünün netleşmesi yıllar alacaktı, lakin araştırmacıların şimdiye kadar antik mağarada yaptıkları dikkatli keşiflerde keşfettikleri şey, bir vakit içinder mağaranın tavanından sarkan dehşetli sarkıtlar içinde pençe izleri hala görülebilen, soyu uzun vakit evvel tükenmiş ayılara mesken sahipliği yaptığıydı.
İspanya’nın Cieza kentindeki Cañón de Almadenes ortasında yer alan Cueva del Arco içerisine yapılan keşif çalışmaları, Murcia Üniversitesi’nden araştırmacılar tarafınca yönetiliyor. Keşif takımının içerisinde, başka tarafta ne olduğunu görmek için başını bir kayanın altına sokarak mağarayı birinci goren bireylerden biri olan Profesör Ignacio Martín Lerma da bulunuyor.
İlk başta mütevazı bir açıklık olması beklenen girişin, mağara tabanından 20 metre yüksekliğe kadar uzanan tavanları olan devasa bir alan olduğu bulundu.
Ekip tarafınca yapılan açıklamada, “Kendimizi birinci sınıf bir keşifle karşı karşıya bulduk. Odalar devasaydı, kimileri 20 metre yüksekliğindeydi ve bu da onları bölgedeki en yüksek odalar yapıyordu. Sarkıtları da tıpkı biçimde benzersizdi, kimileri 3 metre uzunluğunda ve 1 santimetre genişliğindeydi, yani mağaranın binlerce yıl boyunca izolasyonu yardımıyla neredeyse eşsiz bir stabilite şartlarında büyümüşlerdi” denildi.
Muazzam alandan derlenen en dikkat cazibeli bulgulardan biri, duvarlarda mağara ayısının pençe izlerinin bulunmasıydı. Mağara ayılarının (Ursus spelaeus) yaklaşık 24.000 yıl evvel jenerasyonunun tükendiği ve yaklaşık yarım ton yükünde ve 3 metre uzunluğa kadar uzanan inanılmaz canlılar olduğu düşünülüyor.
Antik mağaranın duvarlarına kazınan izleri, bu ayıların yarımadanın iddia edilenden daha güneyinde yaşadıklarını gösteriyor. Aslında bu cins mağaralarda hayatıyorlardı fakat fosillerinin birden fazla mağaralarda bulundu. Bunun sebebinin, başarılı olmak için büyük sinüsler geliştirdikleri kış uykusu sırasında ölmelerinin bir kararı olduğu düşünülüyor.
Ancak, dişlerinin pozisyonunun et yemelerini neredeyse imkansız hale getirmesinden dolayı, bitki temelli devlerin tıpkı büyük sinüsler yüzünden sonlarının gelmiş olması da mümkün görülüyor. Dünya donup bitki örtüsü yok olurken, mağara ayıları, bugüne kadar Dünya’da kalmayı başaran et yiyen kuzenleri Ursus arctos’a kıyasla soğuğa daha az ahenk sağlayabilmiş olabilir.
Mağarada ortaya çıkarılan keşifler araştırmacıların beklentilerini aşmış olsa da, çabucak hemen keşfedilmemiş kısımlar mağara için duyulan heyecanı arttırıyor. Grup, ellerinde bu biçimdesine ender ve el değmemiş bir doğal hazine varken, son derece dikkatli bir biçimde ilerlemeleri konusunda ısrar ediyor.