bencede
New member
Tefeciden para alan bir vatandaş, mağdur olduğunu öne sürerek mahkemenin yolunu tuttu. Mahkeme, tefecilik yaptığı öne sürülen şahsa ceza yağdırdı. sonucu hem sanık, hem mağdur tıpkı vakitte Vergi Dairesi avukatı temyiz etti. Emsal nitelikte bir karara imza atan Yargıtay 9. Ceza Dairesi, tefeciden para alanın mağdur olmayacağının altını çizdi. Kararda Türk Ceza Kanunu’nun 241. hususunda düzenlenen tefecilik hatasının kanunun “Topluma Karşı Suçlar” başlıklı üçüncü kısmının dokuzuncu kısmında düzenlendiği üzere kabahatin mağdurunun tüm toplum olduğu vurgulandı. Kararda şöyleki denildi:
“Tefecilik bağlantısında faiz karşılığı ödünç para alan kişi, iradi olarak faiz bağının tarafı olmakta olup gerçek manada cürmün pasif failidir. Lakin kanun koyucu izlediği kabahat siyaseti gereği tefecilik fiilinin faal failinin kolay kolay tespitini sağlamak hedefiyle ödünç para alan kişiyi cezalandırmamıştır. o biçimde tefecilik fiilinin pasif faili pozisyonunda bulunan faiz karşılığı ödünç para alan kişinin hatanın mağduru olarak kabulüne imkan yoktur.
Bu şahısların fail hakkında şikayetçi olmaları halinde açılan bir kamu davasındaki pozisyonları ihbar eden niteliğindedir ve cürmün direkt mağduru olmadıklarından davaya katılma hak ve yetkileri bulunmamaktadır. Bu niçinle sanık hakkında tefecilik cürmünden açılan kamu davalarına Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 237. unsuruna göre cürümden direkt ziyan görmeyen müştekinin katılma hakkı olmadığı, bu prestijle kararı temyiz yetkisi bulunmadığından müştekinin temyiz talebinin reddi gerekmiştir.”
ZARAR KARŞILANSA DA DEĞERİ YOK
Kararda tefecilik hatasında tefecilik yapan failden faiz, kurul yahut öbür isimler karşılığında ödünç para alan şahısların cürmün direkt mağduru olmadıkları lisana getirildi. Kararda, “Bu şahısların maddi ziyanlarının göz önüne alınamayacağı açıktır. Gerçekten 6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu’nun ‘Kesin hükümsüzlük’ başlıklı 27. unsuru karşısında yasanın emredici normlarına karşıt olarak düzenlenen bir tefecilik mukavelesi niçiniyle, kontrat taraflarının direkt yahut dolaylı olarak hukuksal müdafaadan yararlanmaları olanaksızdır.
Sonuç olarak tefecilik hatalarından kurulan kararlarda Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231. unsurunun uygulanmasında, birebir Yasa’nın 231/6-c hususundaki ‘Zararın giderilmesi’ şartının aranması olanaksızdır. Bu açıklamalar ışığında belge çerçevesi, bilgi ve dokümanlara göre mahkemece sanığa kararın açıklanmasının geri bırakılmasını kabul edip etmediğinin sorulması daha sonrasında Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231/5 ve 231/6-a-b husus ve bentleri çerçevesinde kıymetlendirme yapılması gerekirken ‘Karşı tarafın ziyanı tanzim edilmediğinden’ öne sürülen sebebi ile sanık hakkında Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231. hususunun uygulanmasına yer olmadığına karar verilmesi bozma sebebidir.
Sanık müdafiinin ve müşteki Hazine vekilinin temyiz itirazları bu prestijle yerinde görülmüş olduğundan, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. unsuru de gözetilerek Ceza Muhakemeleri Yolu Kanunu’nun 321. unsuru uyarınca kararın bozulmasına oy birliği ile karar verilmiştir” denildi.
“Tefecilik bağlantısında faiz karşılığı ödünç para alan kişi, iradi olarak faiz bağının tarafı olmakta olup gerçek manada cürmün pasif failidir. Lakin kanun koyucu izlediği kabahat siyaseti gereği tefecilik fiilinin faal failinin kolay kolay tespitini sağlamak hedefiyle ödünç para alan kişiyi cezalandırmamıştır. o biçimde tefecilik fiilinin pasif faili pozisyonunda bulunan faiz karşılığı ödünç para alan kişinin hatanın mağduru olarak kabulüne imkan yoktur.
Bu şahısların fail hakkında şikayetçi olmaları halinde açılan bir kamu davasındaki pozisyonları ihbar eden niteliğindedir ve cürmün direkt mağduru olmadıklarından davaya katılma hak ve yetkileri bulunmamaktadır. Bu niçinle sanık hakkında tefecilik cürmünden açılan kamu davalarına Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 237. unsuruna göre cürümden direkt ziyan görmeyen müştekinin katılma hakkı olmadığı, bu prestijle kararı temyiz yetkisi bulunmadığından müştekinin temyiz talebinin reddi gerekmiştir.”
ZARAR KARŞILANSA DA DEĞERİ YOK
Kararda tefecilik hatasında tefecilik yapan failden faiz, kurul yahut öbür isimler karşılığında ödünç para alan şahısların cürmün direkt mağduru olmadıkları lisana getirildi. Kararda, “Bu şahısların maddi ziyanlarının göz önüne alınamayacağı açıktır. Gerçekten 6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu’nun ‘Kesin hükümsüzlük’ başlıklı 27. unsuru karşısında yasanın emredici normlarına karşıt olarak düzenlenen bir tefecilik mukavelesi niçiniyle, kontrat taraflarının direkt yahut dolaylı olarak hukuksal müdafaadan yararlanmaları olanaksızdır.
Sonuç olarak tefecilik hatalarından kurulan kararlarda Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231. unsurunun uygulanmasında, birebir Yasa’nın 231/6-c hususundaki ‘Zararın giderilmesi’ şartının aranması olanaksızdır. Bu açıklamalar ışığında belge çerçevesi, bilgi ve dokümanlara göre mahkemece sanığa kararın açıklanmasının geri bırakılmasını kabul edip etmediğinin sorulması daha sonrasında Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231/5 ve 231/6-a-b husus ve bentleri çerçevesinde kıymetlendirme yapılması gerekirken ‘Karşı tarafın ziyanı tanzim edilmediğinden’ öne sürülen sebebi ile sanık hakkında Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231. hususunun uygulanmasına yer olmadığına karar verilmesi bozma sebebidir.
Sanık müdafiinin ve müşteki Hazine vekilinin temyiz itirazları bu prestijle yerinde görülmüş olduğundan, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. unsuru de gözetilerek Ceza Muhakemeleri Yolu Kanunu’nun 321. unsuru uyarınca kararın bozulmasına oy birliği ile karar verilmiştir” denildi.