celikci
New member
Vincent van Gogh‘un İskoçya’daki Ulusal Galerilerdeki bir fotoğrafının rutin bir kataloglama prosedürü beklenmedik bir keşifle sonuçlandı: Tuvalin ardında kapalı bir otoportre (van Gogh’un kendi portresi) vardı. Portre, yaklaşan bir standa hazırlık gayesiyle bir kataloglama çalışmasının modülü olarak Köylü hanımın Başı’nın röntgen tahlilini gerçekleştirirken ortaya çıktı. Stant açıldığında ziyaretçiler, ekranın ortasındaki özel olarak hazırlanmış bir ışık kutusu aracılığıyla X-ray imajını gorebilecek.
X-ışını görüntüleme teknikleri, ışınların daha yüksek frekansı, tablolara ziyan vermeden direkt geçtiği için pahalı tabloları tahlil etmeye ve onarmaya yardımcı olan esaslı bir araç. X-ışını görüntülemeleri, bir tuval üzerine boyanmış yahut sanatkarın özgün vizyonu değiştirmiş olabileceği her şeyi ortaya çıkarabilir.
Örneğin, Vermeer’in Açık Pencerede Bir Mektup Okuyan Kızı birinci kere 1979’da X-ışını tahliline tabi tutuldu ve üst boyamanın altında gizlenen bir Aşk İlahı manzarasını ortaya çıkardı. Ve 2020’de Hollandalı ve Fransız bilim insanlarından oluşan bir grup, Rembrandt’ın tarihte kaybolduğuna inanılan ünlü impasto tekniğinin zımnî tanımını ortaya çıkarmak için yüksek güçlü X-ışınları kullandı. Vakit içerisinde bir hayli farklı tablo ve sanat yapıtı bu ışınlarla karşılaştı ve tahlil edildi.
Tabii ki bu, bir Van Gogh tablosunun X-ışını tahliline tabi tutulduğu birinci sefer de değil. 2008’de Avrupalı bilim insanları, Van Gogh tarafınca boyanmış bir köylü bayanın saklı portresini bir daha oluşturmak için senkrotron ışınımu kullandılar. Tuvallerini bir daha kullanımıyla tanınan sanatçı, 1887’de Çimen Parçası’nı yarattığında bunun üzerine boyanmıştı. Senkrotron ışınımu, tuval üstündeki atomları uyarır ve bu atomlar çabucak sonrasında bir floresan detektörünün yakalayabileceği kendi X-ışınlarını yayar. Fotoğraftaki her öğenin kendi X-ışını imzası vardır, bu biçimdece bilim insanları her birinin biroldukça boya katmanındaki dağılımını belirleyebilir.
Van Gogh’un bir tuvali art yüzünü boyayarak bir daha kullandığı da biliniyordu. Van Gogh uzmanı Martin Bailey‘nin The Arka Newspaper’da yazdığı üzere “Edinburgh tablosu, van Gogh’un bir daha kullanılmış tuvale sahip tek çift taraflı tablosu değil. 1929’da Hollandalı konservatör Jan Cornelius Traas, üç Nuenen tablosundan karton dayanağı çıkardı ve art taraftaki bilinmeyen portreleri ortaya çıkardı. Ve bir Köylü hanımın Başı’nın kapalı tarafında bir şeyler olabileceğinden uzun müddettir şüphelenildiğini söyleyebiliriz.”
Mayıs 1885’te tamamlanan Köylü bayanın Başı, Van Gogh’un daha mütevazı çalışmalarından biri ve 1960 yılında Alexander Maitland isminde bir Edinburghlü avukat tarafınca Ulusal Galerilere bağışlanmıştı. Müzeye göre, uzmanlar artık bunun Van Gogh’un Mayıs 1885’te tamamlanan daha büyük bir tablo olan Patates Yiyenler (şu anda Amsterdam’daki Vincent van Gogh Müzesi’nde sergileniyor) ile ilişkili olarak yaptığı bir dizi çalışmanın kesimi olduğuna inanıyor.
Müzenin koruyucuları, küçük tabloyu X-ışını tahliline soktuklarında fazla bir şey beklemiyorlardı. Ortaya çıkan imaj, Van Gogh’a epeyce benzeyen, boğazına gevşek bir biçimde bağlanmış bir boyun atkısı olan kenarlı şapkalı sakallı bir izleyicinin portresini ortaya çıkardı. Portre, büyük olasılıkla 20. yüzyılın başlarında yapılmış, muhtemelen bir stant için çerçevelemedilk evvel resmi daha inançlı hale getirmek için yapıştırıcı ve karton katmanlarıyla kaplanmıştı.
Bir daha sonraki adım, otoportreyi kaplayan yapışkan ve karton katmanlarının başka resme ziyan vermeden nasıl çıkarılacağını bulmak üzere gözüküyor. Bir asırdan fazla bir süre daha sonra otoportrenin ne durumda olduğu muhakkak değil…
X-ışını görüntüleme teknikleri, ışınların daha yüksek frekansı, tablolara ziyan vermeden direkt geçtiği için pahalı tabloları tahlil etmeye ve onarmaya yardımcı olan esaslı bir araç. X-ışını görüntülemeleri, bir tuval üzerine boyanmış yahut sanatkarın özgün vizyonu değiştirmiş olabileceği her şeyi ortaya çıkarabilir.
Örneğin, Vermeer’in Açık Pencerede Bir Mektup Okuyan Kızı birinci kere 1979’da X-ışını tahliline tabi tutuldu ve üst boyamanın altında gizlenen bir Aşk İlahı manzarasını ortaya çıkardı. Ve 2020’de Hollandalı ve Fransız bilim insanlarından oluşan bir grup, Rembrandt’ın tarihte kaybolduğuna inanılan ünlü impasto tekniğinin zımnî tanımını ortaya çıkarmak için yüksek güçlü X-ışınları kullandı. Vakit içerisinde bir hayli farklı tablo ve sanat yapıtı bu ışınlarla karşılaştı ve tahlil edildi.
Tabii ki bu, bir Van Gogh tablosunun X-ışını tahliline tabi tutulduğu birinci sefer de değil. 2008’de Avrupalı bilim insanları, Van Gogh tarafınca boyanmış bir köylü bayanın saklı portresini bir daha oluşturmak için senkrotron ışınımu kullandılar. Tuvallerini bir daha kullanımıyla tanınan sanatçı, 1887’de Çimen Parçası’nı yarattığında bunun üzerine boyanmıştı. Senkrotron ışınımu, tuval üstündeki atomları uyarır ve bu atomlar çabucak sonrasında bir floresan detektörünün yakalayabileceği kendi X-ışınlarını yayar. Fotoğraftaki her öğenin kendi X-ışını imzası vardır, bu biçimdece bilim insanları her birinin biroldukça boya katmanındaki dağılımını belirleyebilir.
Van Gogh’un bir tuvali art yüzünü boyayarak bir daha kullandığı da biliniyordu. Van Gogh uzmanı Martin Bailey‘nin The Arka Newspaper’da yazdığı üzere “Edinburgh tablosu, van Gogh’un bir daha kullanılmış tuvale sahip tek çift taraflı tablosu değil. 1929’da Hollandalı konservatör Jan Cornelius Traas, üç Nuenen tablosundan karton dayanağı çıkardı ve art taraftaki bilinmeyen portreleri ortaya çıkardı. Ve bir Köylü hanımın Başı’nın kapalı tarafında bir şeyler olabileceğinden uzun müddettir şüphelenildiğini söyleyebiliriz.”
Mayıs 1885’te tamamlanan Köylü bayanın Başı, Van Gogh’un daha mütevazı çalışmalarından biri ve 1960 yılında Alexander Maitland isminde bir Edinburghlü avukat tarafınca Ulusal Galerilere bağışlanmıştı. Müzeye göre, uzmanlar artık bunun Van Gogh’un Mayıs 1885’te tamamlanan daha büyük bir tablo olan Patates Yiyenler (şu anda Amsterdam’daki Vincent van Gogh Müzesi’nde sergileniyor) ile ilişkili olarak yaptığı bir dizi çalışmanın kesimi olduğuna inanıyor.
Müzenin koruyucuları, küçük tabloyu X-ışını tahliline soktuklarında fazla bir şey beklemiyorlardı. Ortaya çıkan imaj, Van Gogh’a epeyce benzeyen, boğazına gevşek bir biçimde bağlanmış bir boyun atkısı olan kenarlı şapkalı sakallı bir izleyicinin portresini ortaya çıkardı. Portre, büyük olasılıkla 20. yüzyılın başlarında yapılmış, muhtemelen bir stant için çerçevelemedilk evvel resmi daha inançlı hale getirmek için yapıştırıcı ve karton katmanlarıyla kaplanmıştı.
Bir daha sonraki adım, otoportreyi kaplayan yapışkan ve karton katmanlarının başka resme ziyan vermeden nasıl çıkarılacağını bulmak üzere gözüküyor. Bir asırdan fazla bir süre daha sonra otoportrenin ne durumda olduğu muhakkak değil…