celikci
New member
1961’de Sovyet kozmonot Yuri Gagarin, Dünya’yı terk edip uzaya giden birinci insan olarak tarihe geçti. birebir vakitte, 1957’den itibaren Sovyet Uzay programı yayınlarını izlemeye başladıklarını sav eden iki İtalyan kardeşe nazaran, ondan evvel giden öbürleri da vardı, lakin canlı olarak geri dönemediler ve bu durum halktan saklandı. Bu yüzden, Ay’daki hayatını kaybeden astronotları ve kozmonotları anan plaketin (yukarıdaki resim) fazlaca daha uzun olması gerektiğini söylüyorlar.
ABD uzay programı üzere, Sovyet uzay programı da kendi felaketlerini yaşadı. Şaşırtan olmayan bir biçimde, Dünya’da saniyeler süren uçuşların ihtilal niteliğinde olduğu düşünülen bir periyodun üzerinden bir yüzyıl geçmeden insanları uzaya göndermek inanılmaz derecede zordu ve riskleri de yok değildi. 1960 yılında Sovyetler Birliği’nde bir roket, fırlatma rampasının yakınında yaklaşık 160 kişinin vefatına sebep oldu. 1971’de, arızalı bir valfin ani dekompresyona yol açmasından daha sonra Soyuz 11’de üç kozmonot hayatını kaybetti. Ancak hayli daha fazlası da olabilir…
Sovyetlerin utandırıcı ve gereksiz riskleri içeren olayları örtbas etme yatkınlığına dair ünleri (bu ünün ne kadar hak edildiği tartışılabilir) düşünülürse, Judica-Cordiglia kardeşler Sovyetler Birliği’nin tez edilen mürettebatlı nazaranvlerinin kayıtlarını yaptıklarını tez ettiklerinde, insanların bu fikre niye sıcak baktığını görmek kolay olsa gerek. Kardeşler, Sovyetler’in, Dünya’nın yörüngesinden uzaklaşıyor üzere görünen bir uzay aracından gelen SOS sinyali de dahil olmak üzere, kamuya açık olmayan birfazlaca nazaranvi kaydettiklerini argüman ediyor.
Kasım 1963’te kaydedildiği söylenen en ünlü kayıtlarından biri, “kayıp kozmonotlardan” birini atmosfere bir daha girerken yakaladığını ve Dünya’ya dönmedilk evvel öldüğünü sav ediyor.
Kardeşler, Rusça bilmediklerini için ve ne kaydettiklerini öğrenmek ismine mütercimler ile muahedeleri gerektiğini söylüyor. Kardeşler, kayıtların gerçek olduğunu argümanlarından vazgeçmiş değil.
Kayıp Kozmonotlar savı gerçek olabilir mi?
Fakat, “kayıp kozmonotlar” teorisi yalnızca bir komplo teorisi de olabilir. Sovyetler Birliği’nin çöküşünden bu yana, kozmonot Valentin Bondarenko‘nun eğitim sırasında vefatı ve akabinde ortaya çıkan örtbaslar üzere uzay programının felaketleri gün ışığına çıktı. bir daha de, kaybolan bu kozmonotlar hakkında rastgele bir ayrıntı yahut bu kayıtları ya da başka öyküleri doğrulayacak hiç bir şey bulunamadı.
Kimileri Judica-Cordiglia kardeşlerin kayıtları büsbütün uydurduğuna inanıyor. Uzay gazetecisi ve tarihçi James Oberg, bu tezleri doğrulayan hiç bir ispat bulunmadığına dikkat çekiyor ve kardeşlerin savlarıyla ilgili, gerçekliği konusunda kuşku uyandırabilecek birkaç öbür sorunu listeliyor. Bunlar içinde kardeşlerin Mercury 6 uzay aracını dinleyebildiğine dair tezler da bulunuyor.
Oberg, “bilhassa uzay aracının yörüngesi her vakit İtalya’nın menzilinin epey haricinde olduğu için, Şubat 1962’de Mercury-6 (John Glenn) uzay aracından direkt sinyallerin kardeşler tarafınca alındığına dair doğrulanabilir hiç bir delil bulunmuyor” diye yazdı ve ekledi: “Bir antenin fotoğrafından bâtın radyo frekansını belirledikleri tezi inandırıcı değil, zira atıfta bulundukları anten bir iniş daha sonrası kurtarma feneri ve hatta kapsül suya girene kadar açılmadı yahut etkinleştirilmedi.“
Kardeşlerin Yuri Gagarin’in uzay aracından sinyaller duyduklarına dair argümanları da Oberg tarafınca kuşkuyla karşılanıyor: “Bilhassa uzay aracının yörüngesi her vakit İtalya’nın menzili haricinde olduğundan ve en yakın yaklaşma dakikaları sırasında, Dünya’ya geri dönerken, uzay aracı yavaşlama ve radyonun plazma blokajına maruz kalıyordu.“
Oberg, “kayıp kozmonot” teorisini çürüten uzun bir yazısında, “Bu erken uzay bakılırsavlerinde kelamda kozmonot vefatlarına dair hiç bir ispat, bugün önemli bir incelemeye karşı dayanamaz” diye yazdı ve devam etti: “Bu öykülerin 1960’ların başında yayılıp gelişmesinin niçini olarak büsbütün Sovyet haber yöneticileri gösterilebilir. Kaçınma, övünme, çarpıtma ve düpedüz palavralardan oluşan tanıtım siyasetleri, ortasından her türlü sansasyonel ve nahoş öykünün doğduğu bir gizem ve kapalılık atmosferi yarattı.“
ABD uzay programı üzere, Sovyet uzay programı da kendi felaketlerini yaşadı. Şaşırtan olmayan bir biçimde, Dünya’da saniyeler süren uçuşların ihtilal niteliğinde olduğu düşünülen bir periyodun üzerinden bir yüzyıl geçmeden insanları uzaya göndermek inanılmaz derecede zordu ve riskleri de yok değildi. 1960 yılında Sovyetler Birliği’nde bir roket, fırlatma rampasının yakınında yaklaşık 160 kişinin vefatına sebep oldu. 1971’de, arızalı bir valfin ani dekompresyona yol açmasından daha sonra Soyuz 11’de üç kozmonot hayatını kaybetti. Ancak hayli daha fazlası da olabilir…
Sovyetlerin utandırıcı ve gereksiz riskleri içeren olayları örtbas etme yatkınlığına dair ünleri (bu ünün ne kadar hak edildiği tartışılabilir) düşünülürse, Judica-Cordiglia kardeşler Sovyetler Birliği’nin tez edilen mürettebatlı nazaranvlerinin kayıtlarını yaptıklarını tez ettiklerinde, insanların bu fikre niye sıcak baktığını görmek kolay olsa gerek. Kardeşler, Sovyetler’in, Dünya’nın yörüngesinden uzaklaşıyor üzere görünen bir uzay aracından gelen SOS sinyali de dahil olmak üzere, kamuya açık olmayan birfazlaca nazaranvi kaydettiklerini argüman ediyor.
Kasım 1963’te kaydedildiği söylenen en ünlü kayıtlarından biri, “kayıp kozmonotlardan” birini atmosfere bir daha girerken yakaladığını ve Dünya’ya dönmedilk evvel öldüğünü sav ediyor.
Kardeşler, Rusça bilmediklerini için ve ne kaydettiklerini öğrenmek ismine mütercimler ile muahedeleri gerektiğini söylüyor. Kardeşler, kayıtların gerçek olduğunu argümanlarından vazgeçmiş değil.
Kayıp Kozmonotlar savı gerçek olabilir mi?
Fakat, “kayıp kozmonotlar” teorisi yalnızca bir komplo teorisi de olabilir. Sovyetler Birliği’nin çöküşünden bu yana, kozmonot Valentin Bondarenko‘nun eğitim sırasında vefatı ve akabinde ortaya çıkan örtbaslar üzere uzay programının felaketleri gün ışığına çıktı. bir daha de, kaybolan bu kozmonotlar hakkında rastgele bir ayrıntı yahut bu kayıtları ya da başka öyküleri doğrulayacak hiç bir şey bulunamadı.
Kimileri Judica-Cordiglia kardeşlerin kayıtları büsbütün uydurduğuna inanıyor. Uzay gazetecisi ve tarihçi James Oberg, bu tezleri doğrulayan hiç bir ispat bulunmadığına dikkat çekiyor ve kardeşlerin savlarıyla ilgili, gerçekliği konusunda kuşku uyandırabilecek birkaç öbür sorunu listeliyor. Bunlar içinde kardeşlerin Mercury 6 uzay aracını dinleyebildiğine dair tezler da bulunuyor.
Oberg, “bilhassa uzay aracının yörüngesi her vakit İtalya’nın menzilinin epey haricinde olduğu için, Şubat 1962’de Mercury-6 (John Glenn) uzay aracından direkt sinyallerin kardeşler tarafınca alındığına dair doğrulanabilir hiç bir delil bulunmuyor” diye yazdı ve ekledi: “Bir antenin fotoğrafından bâtın radyo frekansını belirledikleri tezi inandırıcı değil, zira atıfta bulundukları anten bir iniş daha sonrası kurtarma feneri ve hatta kapsül suya girene kadar açılmadı yahut etkinleştirilmedi.“
Kardeşlerin Yuri Gagarin’in uzay aracından sinyaller duyduklarına dair argümanları da Oberg tarafınca kuşkuyla karşılanıyor: “Bilhassa uzay aracının yörüngesi her vakit İtalya’nın menzili haricinde olduğundan ve en yakın yaklaşma dakikaları sırasında, Dünya’ya geri dönerken, uzay aracı yavaşlama ve radyonun plazma blokajına maruz kalıyordu.“
Oberg, “kayıp kozmonot” teorisini çürüten uzun bir yazısında, “Bu erken uzay bakılırsavlerinde kelamda kozmonot vefatlarına dair hiç bir ispat, bugün önemli bir incelemeye karşı dayanamaz” diye yazdı ve devam etti: “Bu öykülerin 1960’ların başında yayılıp gelişmesinin niçini olarak büsbütün Sovyet haber yöneticileri gösterilebilir. Kaçınma, övünme, çarpıtma ve düpedüz palavralardan oluşan tanıtım siyasetleri, ortasından her türlü sansasyonel ve nahoş öykünün doğduğu bir gizem ve kapalılık atmosferi yarattı.“