celikci
New member
Günümüz televizyonları ve televizyon yayınları, “teknolojik bir mucizeden” daha yavaşça bir tanımlama ile açıklanamaz. Bilim insanları bir asırdan fazla bir süre evvel televizyon kavramını denemeye başladılar. Lakin, Amerika Radyo Şirketi 1939 Dünya Fuarı’nda televizyonu halka getirene kadar onlarca yıl geçecekti. TV setlerinin mağazalara ulaşması için daha da fazla vakit geçti ve daha sonrasında bile, birçok insanın bir televizyona sahip olması vakit aldı. 1950’de Amerikalıların yalnızca %10’undan daha azı televizyona sahipti. 1959’da bu oran %85’e yükseldi.
Erken TV programları siyah beyazdı. Renkli yayın 1960’ların ortalarına kadar geniş kullanıma geçemedi.
Türkiye’de televizyon yayınları
İzleyicilerin epeyce fazla seçeneği de bulunmuyordu. Ortalarından seçim yapabileceğiniz yüzlerce kanal yerine, birden fazla kentte en çok üç yahut dört seçenek vardı. Ülkemizde ise birinci yayın İstanbul Teknik Üniversitesi tarafınca 1952 yılında gerçekleştirilirken, 1964 tarihindeki TRT Yasası ile yalnızca TRT’nin yayın yapmasına müsaade veriliyordu ve İTÜ TV vericilerini TRT’ye devretti. Kanal seçeneği ise uzun bir süre boyunca yalnızca TRT iken 1986 yılında TRT 2 açıldı. 1990 yılında Star 1 ismi ile Star TV birinci özel TV kanalı seçeneği oldu.
Dünya genelinde televizyonun erken senelerında DVR imkanı da yoktu. Programlar belli bir günde makul bir saatte yayınlanıyordu ve şayet kaçırdıysanız, tekrar yayınlanana kadar yine izleme ihtimaliniz bulunmuyordu.
Bu teknoloji alanının geçirdiği değişimler pek etkileyici olsa da, ister 5 inçlik bir ekrana sahip erken bir televizyon, isterse pratik olarak duvarı kaplayan günümüzün akıllı TV’lerinden biri olsun, TV setinizin hala üç temel fonksiyonu var:
İlk TV’ler “analog sinyaller” kullanması ile çalışıyordu. Bunlar, temel olarak bir televizyon programının hem imgesini tıpkı vakitte sesini içeren radyo dalgaları olarak açıklanabilir.
Bu sistemde, dev bir iletim kulesi kullanarak, lokal televizyon istasyonu bu radyo dalgalarını yayın günü boyunca havaya gönderiyor. Binaların ve konutların çatılarındaki antenler bu dalgaları yakalıyor ve bir kablo aracılığıyla sinyali içerideki televizyon setlerine taşıyor. TV’ye ulaştıktan daha sonra bu sinyaller çözülüyor ve sesli bir imaja dönüştürülüyor. Gördüğünüz ve duyduğunuz şey bugünün TV’leri kadar keskin değildi, ancak neredeyse inanılmaz bir başarıydı.
ondan sonrasında, uydularla (ve bize pek uğramasa da dijital karasal yayınlarla) birlikte dijital sinyallere geçildi. Dijital sinyaller hala radyo dalgaları kullanılarak iletiliyor, lakin TV imgesi ikili kodlamaya, yani bir dizi 0 ve 1’lere sahip.
Modern dijital TV farklı bilgi akışları kullanır. Örneğin, bir akış manzara içindir ve öteki bir akış ses içindir.
Görüntüler piksel ismi verilen temel üniteler tarafınca oluşturulur. TV ekranınızda on binlerce piksel bulunur ve her birinin bir “renk dizini” ve “yoğunluğu” vardır. Temel olarak, üç renk – kırmızı, mavi ve yeşil – çeşitli kombinasyonlarda başka renkleri oluşturur ve tüm pikseller bir ortaya gelerek imgeyi oluşturur. İstediğiniz rastgele bir renge ulaşmak için boya karıştırmak üzere, renk piksellerinin her birinin ölçüsünü ve yoğunluğunu değiştirerek istenen manzara elde edilebilir…
Erken TV programları siyah beyazdı. Renkli yayın 1960’ların ortalarına kadar geniş kullanıma geçemedi.
Türkiye’de televizyon yayınları
İzleyicilerin epeyce fazla seçeneği de bulunmuyordu. Ortalarından seçim yapabileceğiniz yüzlerce kanal yerine, birden fazla kentte en çok üç yahut dört seçenek vardı. Ülkemizde ise birinci yayın İstanbul Teknik Üniversitesi tarafınca 1952 yılında gerçekleştirilirken, 1964 tarihindeki TRT Yasası ile yalnızca TRT’nin yayın yapmasına müsaade veriliyordu ve İTÜ TV vericilerini TRT’ye devretti. Kanal seçeneği ise uzun bir süre boyunca yalnızca TRT iken 1986 yılında TRT 2 açıldı. 1990 yılında Star 1 ismi ile Star TV birinci özel TV kanalı seçeneği oldu.
Dünya genelinde televizyonun erken senelerında DVR imkanı da yoktu. Programlar belli bir günde makul bir saatte yayınlanıyordu ve şayet kaçırdıysanız, tekrar yayınlanana kadar yine izleme ihtimaliniz bulunmuyordu.
Bu teknoloji alanının geçirdiği değişimler pek etkileyici olsa da, ister 5 inçlik bir ekrana sahip erken bir televizyon, isterse pratik olarak duvarı kaplayan günümüzün akıllı TV’lerinden biri olsun, TV setinizin hala üç temel fonksiyonu var:
- Ses ve görüntü dataları almak.
- bu bilgileri seyirciye ses ve imaj sunmak için kullanmak.
- İzleyiciye kanalı ve sesi ayarlamanın bir yolunu sağlamak.
İlk TV’ler “analog sinyaller” kullanması ile çalışıyordu. Bunlar, temel olarak bir televizyon programının hem imgesini tıpkı vakitte sesini içeren radyo dalgaları olarak açıklanabilir.
Bu sistemde, dev bir iletim kulesi kullanarak, lokal televizyon istasyonu bu radyo dalgalarını yayın günü boyunca havaya gönderiyor. Binaların ve konutların çatılarındaki antenler bu dalgaları yakalıyor ve bir kablo aracılığıyla sinyali içerideki televizyon setlerine taşıyor. TV’ye ulaştıktan daha sonra bu sinyaller çözülüyor ve sesli bir imaja dönüştürülüyor. Gördüğünüz ve duyduğunuz şey bugünün TV’leri kadar keskin değildi, ancak neredeyse inanılmaz bir başarıydı.
ondan sonrasında, uydularla (ve bize pek uğramasa da dijital karasal yayınlarla) birlikte dijital sinyallere geçildi. Dijital sinyaller hala radyo dalgaları kullanılarak iletiliyor, lakin TV imgesi ikili kodlamaya, yani bir dizi 0 ve 1’lere sahip.
Modern dijital TV farklı bilgi akışları kullanır. Örneğin, bir akış manzara içindir ve öteki bir akış ses içindir.
Görüntüler piksel ismi verilen temel üniteler tarafınca oluşturulur. TV ekranınızda on binlerce piksel bulunur ve her birinin bir “renk dizini” ve “yoğunluğu” vardır. Temel olarak, üç renk – kırmızı, mavi ve yeşil – çeşitli kombinasyonlarda başka renkleri oluşturur ve tüm pikseller bir ortaya gelerek imgeyi oluşturur. İstediğiniz rastgele bir renge ulaşmak için boya karıştırmak üzere, renk piksellerinin her birinin ölçüsünü ve yoğunluğunu değiştirerek istenen manzara elde edilebilir…