celikci
New member
1970’lerin başında Yeni Hollywood sinemasına damgasını vuran sanatsal patlamanın bir yüzü varsa, o da Robert De Niro’ya aittir. Kendisinden önceki birkaç oyuncu gibi, talk şovlarda kendisine normalde yalnızca yönetmenlik departmanına yöneltilen sorular soruldu: “Mr. De Niro, bunu nasıl yaptın?”
O zamanlar, zaten başkalarının elinde değersiz olacaklarını çok iyi bildiği için bahşiş verme konusunda cömert davrandı.
Günlük hayatta bir karakterin kıyafetlerini giymenin yardımcı olacağını söyledi. Veya: Farklı bir donanım genellikle harikalar yaratır. Ve “Taksi Şoförü” rolü için kendisi bir taksi kullandı. “Beni tanıyan bir müşteri olarak bir meslektaşım olana kadar. Elbette hepsi boşaydı ve tek yapmam gereken işim hakkında konuşmaktı. Her halükarda adam bahşişini şapkasına koyabilirdi.” Bugün Robert De Niro seksen yaşına basıyor ve verdiği nasihatleri artık sayamayacak. Ama yine de belirleyici olan, derslerinin sonuna saklamaktan hoşlandığı şeydi: “Bir rol için alıştığınız tipik davranış ne olursa olsun, onu hemen tekrar unutmalısınız. Aksi takdirde çok bariz hale gelir. Unutmayı öğren.”
İlan | daha fazlasını okumak için kaydırın
Aslında, De Niro’nun dünyaca ünlü Vaftiz babası rolü için o kadar titizlikle benimsediği başka bir aktörün tavırlarıydı ki, rol modelinin içinde erimiş gibiydi: 1975’te devam filminde kazandı, iki yıl önce Bölüm 1’de Marlon Brando gibi ve Oskar. 1981’de Martin Scorsese’nin boks filmi Raging Bull’daki başrolü için tam anlamıyla bir saniye zorladı. Bir yıl boyunca rol modeli Jake LaMotta ile boşlukta kaldı, ikisini kazandığı üç boks maçı tamamladı. Siyah-beyazlı destanın dövüş sahneleri can çekişirken, sonradan LaMotta olarak inandırıcı olabilmek için 30 kilo fazla yedi. Oyunculuk sanatı, o dönemde De Niro’nun fiziksel oyunu tarafından yeniden tanımlandı – zaman içinde tam bir dönüşüm olarak. Ancak başarısını, hayatın bir kopyacısına indirgemek yetersiz kalıyor.
Robert De Niro, icadı ve doğaçlamasından etkilendi
Genç bir adam olarak, Brian De Palma’nın The Wedding Party adlı filmindeki bir seçmede ilk film rolünü aldığında yaratıcılığı ve doğaçlamasından etkilendi. Keşfi arkadaşı De Palma’nın elinden tam anlamıyla kapmış olan Martin Scorsese, “Sadece işini yapmasına izin vermelisiniz, sizi her zaman şaşırtacaktır,” diye onayladı. Scorsese’nin erken dönem mafya filmi “Hexencauldron”dan sonra 1974’te ikonik bir işbirliği izledi: “Taksi Şoförü” modern Amerikan sinemasının başyapıtlarından biri olarak kabul ediliyor. De Niro ayrıca aynanın önünde kendisiyle efsanevi diyalog sahnesini doğaçlama yaptı (“Benimle mi konuşuyorsun?”). 1976’da 33 yaşındayken nihayet Marlon Brando’nun gölgesinden çıktı.
İtalyan-İrlandalı bir sanatçı ailesinin torununun (babası Robert De Niro Sr., ünlü bir Soyut Dışavurumcu ressam, annesi Virginia Amirali, şair ve aynı zamanda bir ressamdı), İtalyan veya İtalyan ressam olması kesinlikle tesadüf değildir. doğuştan yönetmenler, oynadığı en büyük roller. Buna, destansı “1900”de (1976) onu büyük bir toprak sahibi olarak gösteren Bernardo Bertolucci de dahildir.
O zamanlar bir başarısızlık, zamanın büyüleyici görüntüsü beyaz perdede yeniden keşfedilmeyi hak ediyor. İtalyan film yıldızlarının çoğu Marcello Mastroianni, Vittorio Gassman veya komedyen Totó gibi, De Niro da ekranda bazen tehditkar, bazen komik ama her zaman merak uyandıran patlayıcı bir güce sahipti. Martin Scorsese’nin şüphe üzerine çekilmesi gerektiğine dair erken değerlendirmesi, sonuçta bundan sonra ne olacağı asla belli olmaz, izlerken de hissedilebilir. Aslında, Scorsese filmi “New York, New York” un galasında seyirci desteğinin olmaması, ortak müzik dramasının mevcut klasik statüsünü durduramadı. Ve hala başarısızlıkların kalitesizlik hakkında herhangi bir bilgiyi garanti etmediğine dair kanıt arıyorsanız, kanıtı 1983’te “King of Comedy” adlı ortak filmde buldunuz.
Robert De Niro’nun tükenmez referans çerçevesine insani hiçbir şey yabancı değildir.
De Niro’nun tanınma arzusu ve kişisel hayal kırıklığıyla Jerry Lewis’in canlandırdığı komedi idolünü kaçıran amatör bir komedyeni canlandırması, “Taksi Şoförü”nde kendi performansından da yararlanıyor: De Niro’nun bitmez tükenmez çerçevesine insani hiçbir şey yabancı değildir. referans – kendi ustalıklarının bir parodisi olsa bile. Scorsese, en büyük şaheserlerinde De Niro ile işbirliği yaptı ve ikisinin de onunla rekabet edebilecek geç bir iş üretememesi biraz acıtıyor. Büyük olasılıkla, bir Kızılderili koruma alanındaki ölümcül bir dolandırıcılığın karanlık tarihi, Killers of the Flower Moon, 19 Ekim’de sinemalarda.
De Niro’nun kendi kendine parodi yapma tutkusu, onu 1990’larda başarılı bir komedi oyuncusu yaptı: Başrolünü Billy Crystal’ın oynadığı mafya komedisi “Reinenervsache”, 1999’da gösterime girdiğinde 141 milyon gibi etkileyici bir hasılat elde etti, “My Bride, Her Dad and I” (2000). tamı tamına 330 milyon Yetmişinci on yılında, 20 milyon dolara varan yüksek ücretler ayırtmayı başardı – ve tek başına varlığı, pek çok eseri bilinmezlikten kaldırdı. Yine de zaman zaman film yapımcıları, De Niro’yu karizmasından veya bir mafya sahtekarlığında bir çete lordunun gözündeki hafif psikotik parıltıdan daha fazlası için ayırmayı başardılar.
Todd Phillips’in Batman filmi Joker, Jerry Lewis rolünde kibirli TV yıldızı olarak De Niro’yu seçerek Komedi Kralı’na saygı duruşunda bulundu. Martin Scorsese, mafya filmi The Irishman’de Frank Sheerman rolü için ona onur yeri teklif etti. Bununla birlikte, komedi Dirty Grandpa gibi diğer filmlerde, yasal halef Marlon Brando, yüzyılın ikinci yarısının en büyük Amerikan sinema oyuncusu olarak çok ucuza satıldı. Bir keresinde gelecek nesle şu tavsiyede bulunmuştu: “Bir rol için alıştığın tipik davranış ne olursa olsun, onu hemen unutmalısın.” Artık üzerinden silkinmek istemediği kendi tavırlarıydı.
Elbette bugün geriye dönüp baktığında, ünlü yönetmenlik çalışmaları “The Streets of the Bronx” (1993) ve “The Good Shepherd” (2006) da dahil olmak üzere birkaç hatayla da başa çıkabiliyor. 80. doğum gününde kimin elini sıkarsa, kendisinden daha önemli bir aktörü dahil etmeyecektir.
O zamanlar, zaten başkalarının elinde değersiz olacaklarını çok iyi bildiği için bahşiş verme konusunda cömert davrandı.
Günlük hayatta bir karakterin kıyafetlerini giymenin yardımcı olacağını söyledi. Veya: Farklı bir donanım genellikle harikalar yaratır. Ve “Taksi Şoförü” rolü için kendisi bir taksi kullandı. “Beni tanıyan bir müşteri olarak bir meslektaşım olana kadar. Elbette hepsi boşaydı ve tek yapmam gereken işim hakkında konuşmaktı. Her halükarda adam bahşişini şapkasına koyabilirdi.” Bugün Robert De Niro seksen yaşına basıyor ve verdiği nasihatleri artık sayamayacak. Ama yine de belirleyici olan, derslerinin sonuna saklamaktan hoşlandığı şeydi: “Bir rol için alıştığınız tipik davranış ne olursa olsun, onu hemen tekrar unutmalısınız. Aksi takdirde çok bariz hale gelir. Unutmayı öğren.”
İlan | daha fazlasını okumak için kaydırın
Aslında, De Niro’nun dünyaca ünlü Vaftiz babası rolü için o kadar titizlikle benimsediği başka bir aktörün tavırlarıydı ki, rol modelinin içinde erimiş gibiydi: 1975’te devam filminde kazandı, iki yıl önce Bölüm 1’de Marlon Brando gibi ve Oskar. 1981’de Martin Scorsese’nin boks filmi Raging Bull’daki başrolü için tam anlamıyla bir saniye zorladı. Bir yıl boyunca rol modeli Jake LaMotta ile boşlukta kaldı, ikisini kazandığı üç boks maçı tamamladı. Siyah-beyazlı destanın dövüş sahneleri can çekişirken, sonradan LaMotta olarak inandırıcı olabilmek için 30 kilo fazla yedi. Oyunculuk sanatı, o dönemde De Niro’nun fiziksel oyunu tarafından yeniden tanımlandı – zaman içinde tam bir dönüşüm olarak. Ancak başarısını, hayatın bir kopyacısına indirgemek yetersiz kalıyor.
Robert De Niro, icadı ve doğaçlamasından etkilendi
Genç bir adam olarak, Brian De Palma’nın The Wedding Party adlı filmindeki bir seçmede ilk film rolünü aldığında yaratıcılığı ve doğaçlamasından etkilendi. Keşfi arkadaşı De Palma’nın elinden tam anlamıyla kapmış olan Martin Scorsese, “Sadece işini yapmasına izin vermelisiniz, sizi her zaman şaşırtacaktır,” diye onayladı. Scorsese’nin erken dönem mafya filmi “Hexencauldron”dan sonra 1974’te ikonik bir işbirliği izledi: “Taksi Şoförü” modern Amerikan sinemasının başyapıtlarından biri olarak kabul ediliyor. De Niro ayrıca aynanın önünde kendisiyle efsanevi diyalog sahnesini doğaçlama yaptı (“Benimle mi konuşuyorsun?”). 1976’da 33 yaşındayken nihayet Marlon Brando’nun gölgesinden çıktı.
İtalyan-İrlandalı bir sanatçı ailesinin torununun (babası Robert De Niro Sr., ünlü bir Soyut Dışavurumcu ressam, annesi Virginia Amirali, şair ve aynı zamanda bir ressamdı), İtalyan veya İtalyan ressam olması kesinlikle tesadüf değildir. doğuştan yönetmenler, oynadığı en büyük roller. Buna, destansı “1900”de (1976) onu büyük bir toprak sahibi olarak gösteren Bernardo Bertolucci de dahildir.
O zamanlar bir başarısızlık, zamanın büyüleyici görüntüsü beyaz perdede yeniden keşfedilmeyi hak ediyor. İtalyan film yıldızlarının çoğu Marcello Mastroianni, Vittorio Gassman veya komedyen Totó gibi, De Niro da ekranda bazen tehditkar, bazen komik ama her zaman merak uyandıran patlayıcı bir güce sahipti. Martin Scorsese’nin şüphe üzerine çekilmesi gerektiğine dair erken değerlendirmesi, sonuçta bundan sonra ne olacağı asla belli olmaz, izlerken de hissedilebilir. Aslında, Scorsese filmi “New York, New York” un galasında seyirci desteğinin olmaması, ortak müzik dramasının mevcut klasik statüsünü durduramadı. Ve hala başarısızlıkların kalitesizlik hakkında herhangi bir bilgiyi garanti etmediğine dair kanıt arıyorsanız, kanıtı 1983’te “King of Comedy” adlı ortak filmde buldunuz.
Robert De Niro’nun tükenmez referans çerçevesine insani hiçbir şey yabancı değildir.
De Niro’nun tanınma arzusu ve kişisel hayal kırıklığıyla Jerry Lewis’in canlandırdığı komedi idolünü kaçıran amatör bir komedyeni canlandırması, “Taksi Şoförü”nde kendi performansından da yararlanıyor: De Niro’nun bitmez tükenmez çerçevesine insani hiçbir şey yabancı değildir. referans – kendi ustalıklarının bir parodisi olsa bile. Scorsese, en büyük şaheserlerinde De Niro ile işbirliği yaptı ve ikisinin de onunla rekabet edebilecek geç bir iş üretememesi biraz acıtıyor. Büyük olasılıkla, bir Kızılderili koruma alanındaki ölümcül bir dolandırıcılığın karanlık tarihi, Killers of the Flower Moon, 19 Ekim’de sinemalarda.
De Niro’nun kendi kendine parodi yapma tutkusu, onu 1990’larda başarılı bir komedi oyuncusu yaptı: Başrolünü Billy Crystal’ın oynadığı mafya komedisi “Reinenervsache”, 1999’da gösterime girdiğinde 141 milyon gibi etkileyici bir hasılat elde etti, “My Bride, Her Dad and I” (2000). tamı tamına 330 milyon Yetmişinci on yılında, 20 milyon dolara varan yüksek ücretler ayırtmayı başardı – ve tek başına varlığı, pek çok eseri bilinmezlikten kaldırdı. Yine de zaman zaman film yapımcıları, De Niro’yu karizmasından veya bir mafya sahtekarlığında bir çete lordunun gözündeki hafif psikotik parıltıdan daha fazlası için ayırmayı başardılar.
Todd Phillips’in Batman filmi Joker, Jerry Lewis rolünde kibirli TV yıldızı olarak De Niro’yu seçerek Komedi Kralı’na saygı duruşunda bulundu. Martin Scorsese, mafya filmi The Irishman’de Frank Sheerman rolü için ona onur yeri teklif etti. Bununla birlikte, komedi Dirty Grandpa gibi diğer filmlerde, yasal halef Marlon Brando, yüzyılın ikinci yarısının en büyük Amerikan sinema oyuncusu olarak çok ucuza satıldı. Bir keresinde gelecek nesle şu tavsiyede bulunmuştu: “Bir rol için alıştığın tipik davranış ne olursa olsun, onu hemen unutmalısın.” Artık üzerinden silkinmek istemediği kendi tavırlarıydı.
Elbette bugün geriye dönüp baktığında, ünlü yönetmenlik çalışmaları “The Streets of the Bronx” (1993) ve “The Good Shepherd” (2006) da dahil olmak üzere birkaç hatayla da başa çıkabiliyor. 80. doğum gününde kimin elini sıkarsa, kendisinden daha önemli bir aktörü dahil etmeyecektir.