bencede
New member
Özel bir şirkette çalışan 55 yaşındaki personel, Toplu İş Kontratı hususları yeterince emekliliğe sevk edildi. 22 haftalık ihbar öneli kullanabileceği bildirilen personel, bu müsaadenin kullandırılmadığı nedeni öne sürülerek İş Mahkemesi’ne müracaat etti.
Davacı personel, mukavele gereği; kıdemi 5 yıldan fazla olan çalışanın ihbar önelinin 22 hafta olduğunu ve patronun her gün günde 4 saat iş arama müsaadesi vermek mecburiyetinde olduğunu tabir etti. Arama müsaadesi kullandırılmadan çalıştırıldığını ve işine fiilen son verildiğini öne süren davacı, iş arama müsaadelerine ait fiyatın yüzde 100 artırımlı olarak ödenmesi gerektiğini ileri sürerek iş arama müsaadesi alacağının faiziyle davalıdan tahsilini talep etti.
Davalı şirket, savları reddetti. Mahkeme, davacının eksper tarafınca hesaplanan iş arama müsaadesi alacağına hak kazandığı nedeni öne sürülerek davanın kabulüne karar verdi. sonucun temyiz edilmesiyle devreye giren Yargıtay 22. Hukuk Dairesi, mahkeme sonucunı bozdu.
6. İş Mahkemesi, birinci sonucunda direndi. Bu karar da davalı şirket tarafınca temyiz edilince devreye bu defa Yargıtay Hukuk Genel Şurası girdi.
ÇALIŞANIN TALEBİ OLMASA DA İHBAR MÜDDETİ KULLANDIRILACAK
4857 sayılı İş Kanunu’nun emekçiye bildirim mühleti ortasında iş arama imkanının tanındığının hatırlatıldığı Yargıtay sonucunda, “İş arama müsaadesine ait düzenlemede patronun talep şartından bahsetmeksizin emekçiye iş arama müsaadesinin verilmesi gerektiği belirtilerek bu mecburilik karara bağlanmıştır. Bildirimde iş arama müsaadesini toplu kullanmadığı takdirde günde 4 saat çalışacağının açıklandıği, davacının da iş kontratının feshinin yasaya, iş yeri uygulamasına ters olduğu ve toplu müsaadeyle ilgili yazılı ya da kelamlı bir talebinin bulunmadığını belirterek itirazda bulunduğu ortadadır. İş arama müsaadesinin kullanılması gerektiğine ait hatırlatma maksatlı yapılan ikinci ihtara yönelik olarak da daha evvelki yazılı itirazını yenidenladığını, fesih sürecinin hukuksal olarak geçerli olmadığını ileri sürdüğü anlaşılmıştır.
Davacının iş arama müsaadesini kullanmadığı ihbar müddetince davalı iş yerinde tam gün mesai ile çalıştığı ise sabittir. Sahiden de İş Kanunundaki amir karara nazaran iş arama müsaadesinden yararlanma çalışanın isteği şartına bağlı tutulmamıştır. Talep bulunmasa da çalışana iş arama müsaadesi verilmesi zarurî olup patron bu mevzuda bir takdir hakkına sahip değildir.
Somut hadisede olduğu üzere davalı patron tarafınca iş arama müsaadesinin kullanılması için yapılan bildirimler de patronu bu yükümlülükten kurtarmaz. Patronun müsaade verildiğini belirttiği gün ve saatlerde çalışılmak istenmesi durumunda personele iş verilmemesi gerekir. Ayrıyeten davacı personel bildirimlere yaptığı itirazında feshin yasaya ve iş yeri uygulamasına alışılmamış olduğunu belirtmiş olup iş arama müsaadesini kullanmak istemediği istikametinde bir beyan yahut bir itiraz ileri sürmemiştir.
Bu niçinle müsaadenin kullandırılması gerekirken çalıştırılan davacıya müsaade kullanmaksızın alacağı fiyata ilaveten çalıştırıldığı müddetin fiyatı de yüzde yüz artırımlı ödenmelidir. Bu niçinle emredici düzenleme gereği müsaadenin kullandırılmasının mecburî olduğunun kabulü ile alacağın karar altına alınması gerektiğini karara bağlayan direnme sonucunda bir isabetsizlik bulunmamaktadır. Mahkeme sonucunın onanmasına hükmedilmiştir” denildi.
Davacı personel, mukavele gereği; kıdemi 5 yıldan fazla olan çalışanın ihbar önelinin 22 hafta olduğunu ve patronun her gün günde 4 saat iş arama müsaadesi vermek mecburiyetinde olduğunu tabir etti. Arama müsaadesi kullandırılmadan çalıştırıldığını ve işine fiilen son verildiğini öne süren davacı, iş arama müsaadelerine ait fiyatın yüzde 100 artırımlı olarak ödenmesi gerektiğini ileri sürerek iş arama müsaadesi alacağının faiziyle davalıdan tahsilini talep etti.
Davalı şirket, savları reddetti. Mahkeme, davacının eksper tarafınca hesaplanan iş arama müsaadesi alacağına hak kazandığı nedeni öne sürülerek davanın kabulüne karar verdi. sonucun temyiz edilmesiyle devreye giren Yargıtay 22. Hukuk Dairesi, mahkeme sonucunı bozdu.
6. İş Mahkemesi, birinci sonucunda direndi. Bu karar da davalı şirket tarafınca temyiz edilince devreye bu defa Yargıtay Hukuk Genel Şurası girdi.
ÇALIŞANIN TALEBİ OLMASA DA İHBAR MÜDDETİ KULLANDIRILACAK
4857 sayılı İş Kanunu’nun emekçiye bildirim mühleti ortasında iş arama imkanının tanındığının hatırlatıldığı Yargıtay sonucunda, “İş arama müsaadesine ait düzenlemede patronun talep şartından bahsetmeksizin emekçiye iş arama müsaadesinin verilmesi gerektiği belirtilerek bu mecburilik karara bağlanmıştır. Bildirimde iş arama müsaadesini toplu kullanmadığı takdirde günde 4 saat çalışacağının açıklandıği, davacının da iş kontratının feshinin yasaya, iş yeri uygulamasına ters olduğu ve toplu müsaadeyle ilgili yazılı ya da kelamlı bir talebinin bulunmadığını belirterek itirazda bulunduğu ortadadır. İş arama müsaadesinin kullanılması gerektiğine ait hatırlatma maksatlı yapılan ikinci ihtara yönelik olarak da daha evvelki yazılı itirazını yenidenladığını, fesih sürecinin hukuksal olarak geçerli olmadığını ileri sürdüğü anlaşılmıştır.
Davacının iş arama müsaadesini kullanmadığı ihbar müddetince davalı iş yerinde tam gün mesai ile çalıştığı ise sabittir. Sahiden de İş Kanunundaki amir karara nazaran iş arama müsaadesinden yararlanma çalışanın isteği şartına bağlı tutulmamıştır. Talep bulunmasa da çalışana iş arama müsaadesi verilmesi zarurî olup patron bu mevzuda bir takdir hakkına sahip değildir.
Somut hadisede olduğu üzere davalı patron tarafınca iş arama müsaadesinin kullanılması için yapılan bildirimler de patronu bu yükümlülükten kurtarmaz. Patronun müsaade verildiğini belirttiği gün ve saatlerde çalışılmak istenmesi durumunda personele iş verilmemesi gerekir. Ayrıyeten davacı personel bildirimlere yaptığı itirazında feshin yasaya ve iş yeri uygulamasına alışılmamış olduğunu belirtmiş olup iş arama müsaadesini kullanmak istemediği istikametinde bir beyan yahut bir itiraz ileri sürmemiştir.
Bu niçinle müsaadenin kullandırılması gerekirken çalıştırılan davacıya müsaade kullanmaksızın alacağı fiyata ilaveten çalıştırıldığı müddetin fiyatı de yüzde yüz artırımlı ödenmelidir. Bu niçinle emredici düzenleme gereği müsaadenin kullandırılmasının mecburî olduğunun kabulü ile alacağın karar altına alınması gerektiğini karara bağlayan direnme sonucunda bir isabetsizlik bulunmamaktadır. Mahkeme sonucunın onanmasına hükmedilmiştir” denildi.