celikci
New member
Neil Armstrong hakkındaki bir anekdot, kimi periyotlarda internette ortaya çıkıyor. Fakat kimse, bunun ne kadar gerçek olduğunu bilmiyordu. Lakin artık biliyoruz…
Genellikle Tumblr ekran imajı olarak yayınlanan ve yazar Neil Gaiman’a atfedilen anekdota bakılırsa Gaiman, sanatkarlar, bilim insanları, müellifler ve başka kıymetli ünlülerin bir ortaya geldiği bir görüşmedeydı. Birkaç gün süren görüşmedeyken, bu öbür ünlü isimler içindeki yerini almaya yetecek kadar başarısı olmadığını hissetti. muharrir şunları söylüyor: “Gerçekten bir şeyler yapmış olan bu beşerler içinde orada bulunmaya uygun olmadığımı her an anlayacaklarını hissettim.“
Bu his, yaygın olarak “sahtekar sendromu” olarak bilinen bir his. Teşhis edilebilir bir durum olarak kabul edilmemesine karşın (diğer sendromlar gibi), terim birinci vakit içinderda 1978’de psikologlar Pauline Rose Clance ve Suzanne Imes tarafınca ortaya atıldı.
Psikologlar makalelerinde, “Sahtekar olgusu terimi, bilhassa başarılı bayanlardan oluşan seçilmiş bir örnek içinde bilhassa yaygın ve ağır görünen entelektüel sahtekarlıkların içsel tecrübesini belirtmek için kullanılıyor” diyorlar ve ekliyorlar: “Üstün entelektüel işleyişin bol bol obje delili sağlaması beklenebilecek sayısız muvaffakiyet, sahtekar inancını etkilemiyor üzere görünüyor.“
Sendrom dış etkenlere bağlı değil. Kendini sahtekar üzere hissetmek bir kişiyi sahtekar yapmıyor. Kendisi de hürmet duyulan bir müellif olan Gaiman, anekdota göre görüşmede bunu ziyadesiyle hissetti. Akabinde, olaylara bakış açısını değiştiren bir iştirakçiyle tanıştı.
Gaiman, anekdotun hakikat olduğunu onayladığı ve gerçek mi değil mi tartışmalarını sonlandıran blog’unda “Orada ikinci yahut üçüncü gecemde, müzikli bir cümbüşün olduğu sırada salonun art tarafında duruyordum ve hayli beğenilen, kibar, yaşlı bir beyefendiyle ortak ismimiz da dahil olmak üzere biroldukça şey hakkında konuşmaya başladım. O adam, Neil Armstorng’du…” yazıyor. Yazı şöyle devam ediyor: “daha sonra salondaki insanları işaret etti ve bütün bu insanlara bakıyorum ve düşünüyorum, burada ne işim var? Onlar şahane şeyler yaptılar. Ben gönderildiğim yere gittim. Ben de ‘Evet’ dedim. Lakin Ay’a giden birinci insan sendin. Bunun bir manası olduğunu düşünüyorum.’”
Yani, inanılmaz derecede uzun ve güçlü bir seçim sürecinden daha sonra Ay’a ayak basan birinci kişi bile bu biçimde hissedebiliyor. Müsabakadan daha sonra Gaiman kendini hayli daha düzgün hissettiğini söylüyor: “Çünkü Neil Armstrong bile kendini sahtekar üzere hissediyorsa, tahminen de herkes öyleydi. Tahminen büyük isimler hiç yoktu, yalnızca epey çalışmış, hem de şanslı ve biraz da kendi derinliklerinden çıkmış beşerler vardı, hepimiz elimizden gelenin en güzelini yapıyoruz, ki hakikaten umabileceğimiz tek şey bu.“
Genellikle Tumblr ekran imajı olarak yayınlanan ve yazar Neil Gaiman’a atfedilen anekdota bakılırsa Gaiman, sanatkarlar, bilim insanları, müellifler ve başka kıymetli ünlülerin bir ortaya geldiği bir görüşmedeydı. Birkaç gün süren görüşmedeyken, bu öbür ünlü isimler içindeki yerini almaya yetecek kadar başarısı olmadığını hissetti. muharrir şunları söylüyor: “Gerçekten bir şeyler yapmış olan bu beşerler içinde orada bulunmaya uygun olmadığımı her an anlayacaklarını hissettim.“
Bu his, yaygın olarak “sahtekar sendromu” olarak bilinen bir his. Teşhis edilebilir bir durum olarak kabul edilmemesine karşın (diğer sendromlar gibi), terim birinci vakit içinderda 1978’de psikologlar Pauline Rose Clance ve Suzanne Imes tarafınca ortaya atıldı.
Psikologlar makalelerinde, “Sahtekar olgusu terimi, bilhassa başarılı bayanlardan oluşan seçilmiş bir örnek içinde bilhassa yaygın ve ağır görünen entelektüel sahtekarlıkların içsel tecrübesini belirtmek için kullanılıyor” diyorlar ve ekliyorlar: “Üstün entelektüel işleyişin bol bol obje delili sağlaması beklenebilecek sayısız muvaffakiyet, sahtekar inancını etkilemiyor üzere görünüyor.“
Sendrom dış etkenlere bağlı değil. Kendini sahtekar üzere hissetmek bir kişiyi sahtekar yapmıyor. Kendisi de hürmet duyulan bir müellif olan Gaiman, anekdota göre görüşmede bunu ziyadesiyle hissetti. Akabinde, olaylara bakış açısını değiştiren bir iştirakçiyle tanıştı.
Gaiman, anekdotun hakikat olduğunu onayladığı ve gerçek mi değil mi tartışmalarını sonlandıran blog’unda “Orada ikinci yahut üçüncü gecemde, müzikli bir cümbüşün olduğu sırada salonun art tarafında duruyordum ve hayli beğenilen, kibar, yaşlı bir beyefendiyle ortak ismimiz da dahil olmak üzere biroldukça şey hakkında konuşmaya başladım. O adam, Neil Armstorng’du…” yazıyor. Yazı şöyle devam ediyor: “daha sonra salondaki insanları işaret etti ve bütün bu insanlara bakıyorum ve düşünüyorum, burada ne işim var? Onlar şahane şeyler yaptılar. Ben gönderildiğim yere gittim. Ben de ‘Evet’ dedim. Lakin Ay’a giden birinci insan sendin. Bunun bir manası olduğunu düşünüyorum.’”
Yani, inanılmaz derecede uzun ve güçlü bir seçim sürecinden daha sonra Ay’a ayak basan birinci kişi bile bu biçimde hissedebiliyor. Müsabakadan daha sonra Gaiman kendini hayli daha düzgün hissettiğini söylüyor: “Çünkü Neil Armstrong bile kendini sahtekar üzere hissediyorsa, tahminen de herkes öyleydi. Tahminen büyük isimler hiç yoktu, yalnızca epey çalışmış, hem de şanslı ve biraz da kendi derinliklerinden çıkmış beşerler vardı, hepimiz elimizden gelenin en güzelini yapıyoruz, ki hakikaten umabileceğimiz tek şey bu.“