celikci
New member
Antik Mısır mumyalarının hastalıkları iyileştirebileceğine olan inanç, insanları yüzseneler boyunca garip yeme alışkanlıklarına itti. Mumyalanmış vücutlardan elde edilen eser olan Mumia, yüzseneler boyunca güçlü ve yoksullar tarafınca tüketilen, eczanelerde satılan ve Mısır mezarlarından Avrupa’ya getirilen mumya kalıntılarından çıkartılan tıbbi bir husus olarak tanımlandı.
12. yüzyılda eczacılar, “diğer dünyaya ilişkin tıbbi özellikleri” niçiniyle öğütülmüş mumyaları kullanıyorlardı. Mumyalar, daha sonraki 500 yıl boyunca reçete edilen bir ilaç haline geldi. Antibiyotiklerin olmadığı bir dünyada tabipler, baş ağrılarından şişliği azaltmaya yahut vebayı güzelleştirmeye kadar bir fazlaca hastalığı tedavi etmek için kafataslarını, kemikleri ve eti öğütüyordu.
Ancak herkes bunu kabul etmiyordu. Kraliyet tabibi Guy de la Fontaine, mumyanın yararlı bir ilaç olmasından kuşku duyuyordu. 1564’te İskenderiye’de meyyit köylülerden yapılmış düzmece mumyalar gördüğünde inancını büsbütün kaybetti ve insanların bu niçinle dolandırılabileceğini fark etti. Yani, “ilaçlar” için her vakit gerçek antik mumyalar kullanılmıyordu.
Bu noktada şunu fark etti: Tıpta kullanılacak meyyit et için daima talep vardı ve gerçek Mısır mumyalarının sayısı bunu karşılayamıyordu.
Eczacılar ve şifacılar, 18. yüzyıla kadar hala mumya ilaçları dağıtıyorlardı. İngiltere Hükümdarı II. Charles bir nöbet geçirdikten daha sonra bir mumyanın kafataslarından yapılan ilaçları aldı ve 1909’a kadar hekimler nörolojik durumları tedavi etmek için insan kafataslarını yaygın olarak kullandılar.
Mumyaları yemekten “paket açma” törenlerine
Doktorlar mumyanın firavunlardan yapıldığını argüman ettiğinden, kraliyet ve toplumun seçkin bireyleri için mumya yemek kraliyete uygun bir ilaç üzere görülüyordu. Lakin 19. yüzyıla gelindiğinde, beşerler artık hastalıkları uygunlaştırmak için mumya tüketmiyorlardı. Lakin bu durum, mumyaların makus talihini pek değiştirmedi. Victoria periyodunda yaşayanlar, Mısır mumyalarının özel partilerde cümbüş için açıldığı “paket açma partilerine” mesken sahipliği yapmaya başladı.
Napolyon’un 1798’de Mısır’a birinci seferi Avrupa’nın merakını uyandırdı ve 19. yüzyılda Mısır’a seyahat eden gezginlerin Mısır’da sokaktan satın alınan mumyaları Avrupa’ya geri getirmelerine sebep oldu.
Victoria periyodu yaşayanları, eski Mısır mumyalarının kalıntılarını açmak için özel partiler düzenlediler. Birinci paket açma olaylarının, en azından bir tıbbi saygınlık havası vardı. 1834’te cerrah Thomas Pettigrew Kraliyet Cerrahlar Koleji’nde bir mumyanın “paketini” açtı. O sırada, otopsiler ve operasyonlar halka açık bir biçimde yapılıyordu ve bu “paket açma”, bir kamusal tıbbi olaydı.
bir süre daha sonra, tıbbi araştırma mazereti de ortadan kalktı. Mumyalar artık tıbbi değil, heyecan verici varlıklardı. “Paketi açarken” seyirciyi eğlendirebilecek bir akşam yemeği konut sahibi, gerçek bir mumyaya sahip olacak kadar zengindi.
Kuru et ve kemiklerin bandajları açılırken ortaya çıktığını görmenin heyecanı, ister özel bir konutta, ister eğitimli bir toplumun sahnesinde olsun, insanların bu sargılara akın etmesini sağlıyordu. Bu “gösterilere” eşlik eden kuvvetli içkiler, izleyicilerin gürültülü ve minnettar olduğu manasına geliyordu.
20. Yüzyıl’da işler değişiyor
20. yüzyılın başlamasıyla mumya açma partileri de bitmiş oldu. Müthiş heyecanlar tatsız ve arkeolojik kalıntıların kaçınılmaz yıkımı üzücü görünüyordu. sonrasındasında Tutankamon’un mezarının keşfi, Chrysler Binası’ndaki kapı motiflerinden Cartier tarafınca tasarlanan saatlerin biçimine kadar her alanda arka deco dizaynını şekillendiren bir akımı başlattı. Tutankamon keşif seferlerinin sponsoru olan Lord Carnarvon‘un 1923’teki ani mevti doğal sebeplerden kaynaklanıyordu lakin kısa mühlet daha sonra “mumyanın laneti” inancını başlattı.
2016’da Mısırbilimci John J. Johnston, 1908’den beri bir mumyanın birinci halka açık “paket açımına” mesken sahipliği yaptı. Kısmen sanat, kısmen bilim ve kısmen şov olan bu açma, Johnston’ın bir Viktorya periyodu aktifliğini uygun bir biçimde taklit etmesiydi. Bangles’ın Walk Like an Egyptian’ının hoparlörde çalmasından, iştirakçilerin ellerinde sek içkilerle dolaşmasına kadar her şey mümkün olduğunca tatsızdı.
Ama mumya gerçek değildi; yalnızca bandajlara sarılı bir aktördü. Lakin olay baş döndürücü bir karışımdı. Londra’daki St Bart’s Hastanesi’nde gerçekleşmiş olması, mumyaların tıptan ürkütücüye kadar biroldukca tecrübe alanını geçtiğinin çağdaş bir hatırlatıcısı üzereydi.
Bugün, mumyalar da dahil olmak üzere antik eser kaçakçılığının karaborsa bedeli yaklaşık 3 milyar ABD dolara ulaşıyor. Artık hiç bir önemli arkeolog mumyayı açmıyor ve hiç bir tabip mumya yemeyi önermiyor. Lakin mumyanın cazibesi hala pek kuvvetli. Hala satılıklar, hala sömürülüyorlar ve hala bir emtia olarak varlıklarını koruyorlar.
12. yüzyılda eczacılar, “diğer dünyaya ilişkin tıbbi özellikleri” niçiniyle öğütülmüş mumyaları kullanıyorlardı. Mumyalar, daha sonraki 500 yıl boyunca reçete edilen bir ilaç haline geldi. Antibiyotiklerin olmadığı bir dünyada tabipler, baş ağrılarından şişliği azaltmaya yahut vebayı güzelleştirmeye kadar bir fazlaca hastalığı tedavi etmek için kafataslarını, kemikleri ve eti öğütüyordu.
Ancak herkes bunu kabul etmiyordu. Kraliyet tabibi Guy de la Fontaine, mumyanın yararlı bir ilaç olmasından kuşku duyuyordu. 1564’te İskenderiye’de meyyit köylülerden yapılmış düzmece mumyalar gördüğünde inancını büsbütün kaybetti ve insanların bu niçinle dolandırılabileceğini fark etti. Yani, “ilaçlar” için her vakit gerçek antik mumyalar kullanılmıyordu.
Bu noktada şunu fark etti: Tıpta kullanılacak meyyit et için daima talep vardı ve gerçek Mısır mumyalarının sayısı bunu karşılayamıyordu.
Eczacılar ve şifacılar, 18. yüzyıla kadar hala mumya ilaçları dağıtıyorlardı. İngiltere Hükümdarı II. Charles bir nöbet geçirdikten daha sonra bir mumyanın kafataslarından yapılan ilaçları aldı ve 1909’a kadar hekimler nörolojik durumları tedavi etmek için insan kafataslarını yaygın olarak kullandılar.
Mumyaları yemekten “paket açma” törenlerine
Doktorlar mumyanın firavunlardan yapıldığını argüman ettiğinden, kraliyet ve toplumun seçkin bireyleri için mumya yemek kraliyete uygun bir ilaç üzere görülüyordu. Lakin 19. yüzyıla gelindiğinde, beşerler artık hastalıkları uygunlaştırmak için mumya tüketmiyorlardı. Lakin bu durum, mumyaların makus talihini pek değiştirmedi. Victoria periyodunda yaşayanlar, Mısır mumyalarının özel partilerde cümbüş için açıldığı “paket açma partilerine” mesken sahipliği yapmaya başladı.
Napolyon’un 1798’de Mısır’a birinci seferi Avrupa’nın merakını uyandırdı ve 19. yüzyılda Mısır’a seyahat eden gezginlerin Mısır’da sokaktan satın alınan mumyaları Avrupa’ya geri getirmelerine sebep oldu.
Victoria periyodu yaşayanları, eski Mısır mumyalarının kalıntılarını açmak için özel partiler düzenlediler. Birinci paket açma olaylarının, en azından bir tıbbi saygınlık havası vardı. 1834’te cerrah Thomas Pettigrew Kraliyet Cerrahlar Koleji’nde bir mumyanın “paketini” açtı. O sırada, otopsiler ve operasyonlar halka açık bir biçimde yapılıyordu ve bu “paket açma”, bir kamusal tıbbi olaydı.
bir süre daha sonra, tıbbi araştırma mazereti de ortadan kalktı. Mumyalar artık tıbbi değil, heyecan verici varlıklardı. “Paketi açarken” seyirciyi eğlendirebilecek bir akşam yemeği konut sahibi, gerçek bir mumyaya sahip olacak kadar zengindi.
Kuru et ve kemiklerin bandajları açılırken ortaya çıktığını görmenin heyecanı, ister özel bir konutta, ister eğitimli bir toplumun sahnesinde olsun, insanların bu sargılara akın etmesini sağlıyordu. Bu “gösterilere” eşlik eden kuvvetli içkiler, izleyicilerin gürültülü ve minnettar olduğu manasına geliyordu.
20. Yüzyıl’da işler değişiyor
20. yüzyılın başlamasıyla mumya açma partileri de bitmiş oldu. Müthiş heyecanlar tatsız ve arkeolojik kalıntıların kaçınılmaz yıkımı üzücü görünüyordu. sonrasındasında Tutankamon’un mezarının keşfi, Chrysler Binası’ndaki kapı motiflerinden Cartier tarafınca tasarlanan saatlerin biçimine kadar her alanda arka deco dizaynını şekillendiren bir akımı başlattı. Tutankamon keşif seferlerinin sponsoru olan Lord Carnarvon‘un 1923’teki ani mevti doğal sebeplerden kaynaklanıyordu lakin kısa mühlet daha sonra “mumyanın laneti” inancını başlattı.
2016’da Mısırbilimci John J. Johnston, 1908’den beri bir mumyanın birinci halka açık “paket açımına” mesken sahipliği yaptı. Kısmen sanat, kısmen bilim ve kısmen şov olan bu açma, Johnston’ın bir Viktorya periyodu aktifliğini uygun bir biçimde taklit etmesiydi. Bangles’ın Walk Like an Egyptian’ının hoparlörde çalmasından, iştirakçilerin ellerinde sek içkilerle dolaşmasına kadar her şey mümkün olduğunca tatsızdı.
Ama mumya gerçek değildi; yalnızca bandajlara sarılı bir aktördü. Lakin olay baş döndürücü bir karışımdı. Londra’daki St Bart’s Hastanesi’nde gerçekleşmiş olması, mumyaların tıptan ürkütücüye kadar biroldukca tecrübe alanını geçtiğinin çağdaş bir hatırlatıcısı üzereydi.
Bugün, mumyalar da dahil olmak üzere antik eser kaçakçılığının karaborsa bedeli yaklaşık 3 milyar ABD dolara ulaşıyor. Artık hiç bir önemli arkeolog mumyayı açmıyor ve hiç bir tabip mumya yemeyi önermiyor. Lakin mumyanın cazibesi hala pek kuvvetli. Hala satılıklar, hala sömürülüyorlar ve hala bir emtia olarak varlıklarını koruyorlar.