celikci
New member
Eğer Kafka'ya güveniyorsan, zaten başına her şey gelebilir: “Gregor Samsa bir sabah bunaltıcı rüyalardan uyandığında, kendini yatağında canavar bir böceğe dönüşmüş halde buldu.” Oha. Kahretsin. Bunun dünya edebiyatının en ünlü, etkileyici ve bunaltıcı ilk cümlelerinden biri olması boşuna değil. Kafka'nın (sık sık ve sevgiyle Prag'da Berlin'de bir hayat hayal eden) Doğu Avrupalı melankolik ruhunda bu “dönüşüm” başlangıcını fark ettiğinde neler oluyordu?
Dün gece Neukölln'deki Rollberg sinemasından inanılmaz derecede buzlu koşullarda eve yürürken bunu kendime bir kez daha sordum. Çünkü izlediğim inanılmaz güzel film, beden korkusu dönüşümü konusuna sinematik, çağdaş bir yaklaşımdı: “Animalia”, 2023'te Cannes'da kutlanacak olan Alman sinemalarındaki filmin adı. Fransızca orijinali “Le règne Animal”, yani “Hayvanlar Krallığı”.
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
“Animalia”da giderek daha fazla insan hayvana dönüşüyor; ancak insanlık bunun neden olduğunu tam olarak anlayamıyor. Ergen Émile'nin annesi (mükemmel: Paul Kircher) da etkileniyor. Paul ve babasının onu bir tür kapalı kurumda ziyaret ettiğini görüyoruz. Duvarlar çizik izleriyle yıkılıyor. Ve Eḿile'in kendisi de santim santim bir kurda dönüşüyor. Her şey parmak uçlarından çıkan tüyler ürpertici kanlı pençelerle başlıyor. Eḿile bunu giderek daha az gizli tutabiliyor. Bu da tehlikeli: Toplumun büyük bir kesimi onun gibi “canavarları” küçümsüyor.
“Animalia” beni derinden etkiledi. Fazla spoiler vermeden filmdeki asıl dehşetin farklı olana yönelik nefret ve avlanma olduğunu ortaya koyabilirim. Bunu eşcinsel insanlara da uygulamak hiç de abartılı değil. Veya diğer azınlıklar. Çok incelikli, şehvetli ve şaşırtıcı derecede komik bir filmde paketlenmiş, politik açıdan anlamlı, hümanist bir mesaj. Böylece, filmden sonra Rollberg'den aşağı doğru koşarken, neredeyse kayarak, Ovid'in transformatör başyapıtı “Metamorphoses”tan karda Kafka'ya geçiyorum düşüncelerim. Bu kaygan yüzey tehlikelidir. Daha sonra, huzursuz ve canavarca rüyaların önsezisiyle uyuyorum.
Animalia. Uzun metrajlı film, 130 dakika, sinemada
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Dün gece Neukölln'deki Rollberg sinemasından inanılmaz derecede buzlu koşullarda eve yürürken bunu kendime bir kez daha sordum. Çünkü izlediğim inanılmaz güzel film, beden korkusu dönüşümü konusuna sinematik, çağdaş bir yaklaşımdı: “Animalia”, 2023'te Cannes'da kutlanacak olan Alman sinemalarındaki filmin adı. Fransızca orijinali “Le règne Animal”, yani “Hayvanlar Krallığı”.
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
“Animalia”da giderek daha fazla insan hayvana dönüşüyor; ancak insanlık bunun neden olduğunu tam olarak anlayamıyor. Ergen Émile'nin annesi (mükemmel: Paul Kircher) da etkileniyor. Paul ve babasının onu bir tür kapalı kurumda ziyaret ettiğini görüyoruz. Duvarlar çizik izleriyle yıkılıyor. Ve Eḿile'in kendisi de santim santim bir kurda dönüşüyor. Her şey parmak uçlarından çıkan tüyler ürpertici kanlı pençelerle başlıyor. Eḿile bunu giderek daha az gizli tutabiliyor. Bu da tehlikeli: Toplumun büyük bir kesimi onun gibi “canavarları” küçümsüyor.
“Animalia” beni derinden etkiledi. Fazla spoiler vermeden filmdeki asıl dehşetin farklı olana yönelik nefret ve avlanma olduğunu ortaya koyabilirim. Bunu eşcinsel insanlara da uygulamak hiç de abartılı değil. Veya diğer azınlıklar. Çok incelikli, şehvetli ve şaşırtıcı derecede komik bir filmde paketlenmiş, politik açıdan anlamlı, hümanist bir mesaj. Böylece, filmden sonra Rollberg'den aşağı doğru koşarken, neredeyse kayarak, Ovid'in transformatör başyapıtı “Metamorphoses”tan karda Kafka'ya geçiyorum düşüncelerim. Bu kaygan yüzey tehlikelidir. Daha sonra, huzursuz ve canavarca rüyaların önsezisiyle uyuyorum.
Animalia. Uzun metrajlı film, 130 dakika, sinemada
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.