celikci
New member
Evcil kedilere nasıl davranılması gerektiği ve neleri yapmalarına müsaade verilmesi yahut verilmemesi internet üzerinde çoğunlukla tartışılan bir bahis. Bilhassa kedilerin konutta mi kalmaları gerektiği, yoksa dışarıda gezmelerine müsaade vermenin daha mı düzgün olduğu kedi sahipleri tarafınca uzun müddettir tartışılıyor. Lakin, yakın tarihindeki bir çalışma, en azından Washington DC’de, dostlarınızın meskenden çıkmasına – muhtemelen düşünmediğiniz sebeplerden ötürü – çok kesin bir biçimde karşı çıkıyor.
Çalışmanın başyazarı ve Maryland Üniversitesi Etraf Bilimi ve Teknolojisi Kısmı’nda (ENST) doktora öğrencisi olan Daniel Herrera yaptığı açıklamada “D.C.’deki evcil bir kedinin, sokakta rakunlarla birebir alanda bulunma mümkünlüğünün yüzde 61 olduğunu keşfettik” dedi. Ayrıyeten “kızıl tilkilerle yüzde 61 ve Virginia opossumlarıyla yüzde 56 örtüşüyorlar” diye ekledi ve bunun kediler için büyük bir sorun olduğunu belirtti.
Rakunlar sempatik olabilir fakat Herrera’nın deklare ettiğına bakılırsa bununla birlikte “Amerika’nın en üretken kuduz vektörü.” Ayrıyeten kızıl tilkiler ve keseli sıçanlar da kuduz yayabildiği için Herrera, “kedilerimizi dışarıda bırakarak sıhhatlerini değerli ölçüde tehlikeye atıyoruz” diyor.
Daha yeterli bilinen sebeplerin içinde ise, kedilerin yetenekli avcılar olmaları ve kimi vakit lokal hayvan popülasyonları için yıkıcı sonuçlar doğurabilmeleri yer alıyor. Fakat bu avcılar fazlaca yetenekli olsalar da, avlarını seçme konusunda pek titiz değiller.
Herrera, “bir epey insan, kedilerin fareler üzere yerli olmayan popülasyonları avladığını düşünürken, aslında küçük yerli çeşitleri avlamayı tercih ediyorlar” dedi ve devam etti: “Kediler dehşet niçiniyle fareleri gözden uzak tutuyorlar, lakin yerli olmayan kemirgen popülasyonunu denetim ettiklerine dair nitekim hiç bir ispat yok. Asıl kaygı, D.C. ekosistemine yarar sağlayan yerli popülasyonları yok etmeleri.”
Araştırmaya nazaran, kediler ekosistemde gerekli bir role yerleşen “başka bir yırtıcı” değiller. Bir habitatta bir kedi bulma mümkünlüğü, doğal yırtıcı hayatı önbakılırsan rastgele bir göstergeden çok insan nüfusu yoğunluğuyla olumlu bir biçimde irtibatlı. Öteki bir deyişle, küçük avcıların rastgele bir yerde doğal olarak yaşamaları yerine yerlerini biz belirliyoruz.
ENST’de yardımcı doçent ve Herrera’nın danışmanı Travis Gallo, “Bu habitat münasebetleri, kedilerin dağılımının doğal faktörlerden fazla büyük ölçüde beşerler tarafınca yönlendirildiğini gösteriyor” dedi ve ekledi: “İnsanlar, kedilerin yerde nerede olduklarını büyük ölçüde etkilediğinden, bu kedilerin karşılaştıkları risk derecesini ve lokal yırtıcı hayata verdikleri zararın ölçüsünü da beşerler belirler.“
Herrera’ya nazaran tahlil epeyce sıradan: Kedilerinizi içeride tutun, bilhassa de lokal yaban hayatı popülasyonlarıyla etkileşime girme ihtimalinin yüksek olduğunu unutmayın.
Çalışmanın başyazarı ve Maryland Üniversitesi Etraf Bilimi ve Teknolojisi Kısmı’nda (ENST) doktora öğrencisi olan Daniel Herrera yaptığı açıklamada “D.C.’deki evcil bir kedinin, sokakta rakunlarla birebir alanda bulunma mümkünlüğünün yüzde 61 olduğunu keşfettik” dedi. Ayrıyeten “kızıl tilkilerle yüzde 61 ve Virginia opossumlarıyla yüzde 56 örtüşüyorlar” diye ekledi ve bunun kediler için büyük bir sorun olduğunu belirtti.
Rakunlar sempatik olabilir fakat Herrera’nın deklare ettiğına bakılırsa bununla birlikte “Amerika’nın en üretken kuduz vektörü.” Ayrıyeten kızıl tilkiler ve keseli sıçanlar da kuduz yayabildiği için Herrera, “kedilerimizi dışarıda bırakarak sıhhatlerini değerli ölçüde tehlikeye atıyoruz” diyor.
Daha yeterli bilinen sebeplerin içinde ise, kedilerin yetenekli avcılar olmaları ve kimi vakit lokal hayvan popülasyonları için yıkıcı sonuçlar doğurabilmeleri yer alıyor. Fakat bu avcılar fazlaca yetenekli olsalar da, avlarını seçme konusunda pek titiz değiller.
Herrera, “bir epey insan, kedilerin fareler üzere yerli olmayan popülasyonları avladığını düşünürken, aslında küçük yerli çeşitleri avlamayı tercih ediyorlar” dedi ve devam etti: “Kediler dehşet niçiniyle fareleri gözden uzak tutuyorlar, lakin yerli olmayan kemirgen popülasyonunu denetim ettiklerine dair nitekim hiç bir ispat yok. Asıl kaygı, D.C. ekosistemine yarar sağlayan yerli popülasyonları yok etmeleri.”
Araştırmaya nazaran, kediler ekosistemde gerekli bir role yerleşen “başka bir yırtıcı” değiller. Bir habitatta bir kedi bulma mümkünlüğü, doğal yırtıcı hayatı önbakılırsan rastgele bir göstergeden çok insan nüfusu yoğunluğuyla olumlu bir biçimde irtibatlı. Öteki bir deyişle, küçük avcıların rastgele bir yerde doğal olarak yaşamaları yerine yerlerini biz belirliyoruz.
ENST’de yardımcı doçent ve Herrera’nın danışmanı Travis Gallo, “Bu habitat münasebetleri, kedilerin dağılımının doğal faktörlerden fazla büyük ölçüde beşerler tarafınca yönlendirildiğini gösteriyor” dedi ve ekledi: “İnsanlar, kedilerin yerde nerede olduklarını büyük ölçüde etkilediğinden, bu kedilerin karşılaştıkları risk derecesini ve lokal yırtıcı hayata verdikleri zararın ölçüsünü da beşerler belirler.“
Herrera’ya nazaran tahlil epeyce sıradan: Kedilerinizi içeride tutun, bilhassa de lokal yaban hayatı popülasyonlarıyla etkileşime girme ihtimalinin yüksek olduğunu unutmayın.