celikci
New member
Görünene göre, tanıdığımız birine neredeyse ikiz olacak kadar benzeyen bireyler, aslında tanıdığımız kişi ile yalnızca bu görünüşlerden epeyce daha fazlasını paylaşıyor. Yeni bir araştırma, birbirlerine inanılmaz derecede benzeyen bu şahısların bir epeyce genetik varyantı paylaştığını buldu. Daha kıymetlisi, bu varyantlar yalnızca görünüşlerini değil, hayatlarının genel özelliklerini de etkiliyor. hem de, bedenlerinde bulunan mikrobiyomlar üzere başka kıymetli tesirlerin bu simetriye epey fazla katkısı bulunmuyor üzere gözüküyor.
Araştırmanın müellifi ve hem de İspanya, Barselona’daki Josep Carreras Lösemi Araştırma Enstitüsü (IJC) yöneticisi olan genetikçi Manel Esteller, insanların oldukları biçimi nelerin etkilediği hususuyla hayli ilgilendiğini söylüyor. 2005 yılında kendisi ve çalışma arkadaşları, tek yumurta ikizlerinin aslında göründükleri kadar emsal olmadıklarını, kimi genetik desenlere sahip olsalar da epigenetik alanın, yani genlerimizin kendini gösterme halindeki sıklıkla çevresel yahut davranışlar etkenlerle yaşanan değişiklikler olduğunu gösteren bir araştırma yayınlamıştı.
Geçtiğimiz gün Cell Reports’ta yayınlanan yeni araştırmalarında, Esteller’in takımı bu sefer öteki istikamete bakmak istedi. Bu yüzden sıklıkla emsal gözüken, lakin ikiz olmayan, hatta birbirlerini tanımayan insanları bulmak için üç farklı yüz tanıma algoritması ile insanların fotoğraflarını inceledi. Yepyeni 32 çiftin 16’sı her üç program tarafınca da tıpkı olarak algılandı ve araştırmacılar, çalışmalarının büyük bir kısmını bu kümeye odakladılar.
Bu ikililer, genel olarak tek nükleotit polimorfizmaları (SNP) olarak isimlendirilen, insanlardaki en yaygın genetik varyasyonların birçoklarını paylaşıyordu. 16 ikilinin dokuzu genetik olarak o kadar birbirleriyle uyumluydu ki, “ultra” benzerler olarak yorumlandılar. Fakat bu ikililerin epigenetikleri ve oral mikrobiyomları nazaranceli olarak hayli az iştirake sahipti.
Esteller, Gizmoda’ya yaptığı bir açıklamada bu misal insanların neredeyse gerçek ikizler üzere olduklarını, genetik sıralamalarının epey misal olduğunu lakin epigenetik ve mikroorganizma flora profillerinin ayrım yarattığını söylemiş oldu. Ayrıyeten bu çiftler içinde genetik benzerlik yüz görünümüyle de bitmiyordu. beraberinde emsal eğitim düzeylerine, uzunluklara, yüklere ve hatta sigara içme geçmişine sahip olmaları da birbirlerine benzemeyen ikililere nazaran daha yüksekti.
Ayrıca araştırmacılar, bu benzerlerin ayrıntıları olmadan akraba olmadıklarını kanıtlamak için de bol bol uğraş gösterdi. İkililer çoklukla tıpkı ülkeden yahut kendi tanımlamalarıyla tıpkı etnik kökenden gelmiş olsalar da, birebir toplumdan rastgele seçilen rastgele iki şahıstan daha fazla akrabalıkları yoktu. Yalnızca bir çiftin son birkaç yüzyıl içerisinde potansiyel bir ortak atası bulunurken, kimi çiftler büsbütün farklı kıtalarda yaşamaktaydı. Bu yüzden Esteller, bu çiftlerin kimi genetik benzerliklerinin rastgele talihten oluştuğunu düşündüklerini söylüyor: “Gezegen üzerinde o kadar fazla insan var ki, sistem kendisini yeniden ediyor – genom kombinasyonları artık sonsuz değil.”
Esteller ve takımının araştırması, uzun yıllardır (hatta yüzseneler yahut binsenelerdır) devam eden “doğuştan mı yoksa yetişme halinden mi” sorusuna ışık tutabilir. Her ne kadar genlerimizin yüzlerimiz ve kim olduğumuzu tanımlayan öbür özelliklerimiz üzerinde bir tesire sahip olduğu görülse de, hem bu araştırma birebir vakitte Esteller’in daha evvelki çalışmaları, her şeyin büsbütün genetik yapıya bağlı olmadığını gösteriyor.
Araştırmanın müellifi ve hem de İspanya, Barselona’daki Josep Carreras Lösemi Araştırma Enstitüsü (IJC) yöneticisi olan genetikçi Manel Esteller, insanların oldukları biçimi nelerin etkilediği hususuyla hayli ilgilendiğini söylüyor. 2005 yılında kendisi ve çalışma arkadaşları, tek yumurta ikizlerinin aslında göründükleri kadar emsal olmadıklarını, kimi genetik desenlere sahip olsalar da epigenetik alanın, yani genlerimizin kendini gösterme halindeki sıklıkla çevresel yahut davranışlar etkenlerle yaşanan değişiklikler olduğunu gösteren bir araştırma yayınlamıştı.
Geçtiğimiz gün Cell Reports’ta yayınlanan yeni araştırmalarında, Esteller’in takımı bu sefer öteki istikamete bakmak istedi. Bu yüzden sıklıkla emsal gözüken, lakin ikiz olmayan, hatta birbirlerini tanımayan insanları bulmak için üç farklı yüz tanıma algoritması ile insanların fotoğraflarını inceledi. Yepyeni 32 çiftin 16’sı her üç program tarafınca da tıpkı olarak algılandı ve araştırmacılar, çalışmalarının büyük bir kısmını bu kümeye odakladılar.
Bu ikililer, genel olarak tek nükleotit polimorfizmaları (SNP) olarak isimlendirilen, insanlardaki en yaygın genetik varyasyonların birçoklarını paylaşıyordu. 16 ikilinin dokuzu genetik olarak o kadar birbirleriyle uyumluydu ki, “ultra” benzerler olarak yorumlandılar. Fakat bu ikililerin epigenetikleri ve oral mikrobiyomları nazaranceli olarak hayli az iştirake sahipti.
Esteller, Gizmoda’ya yaptığı bir açıklamada bu misal insanların neredeyse gerçek ikizler üzere olduklarını, genetik sıralamalarının epey misal olduğunu lakin epigenetik ve mikroorganizma flora profillerinin ayrım yarattığını söylemiş oldu. Ayrıyeten bu çiftler içinde genetik benzerlik yüz görünümüyle de bitmiyordu. beraberinde emsal eğitim düzeylerine, uzunluklara, yüklere ve hatta sigara içme geçmişine sahip olmaları da birbirlerine benzemeyen ikililere nazaran daha yüksekti.
Ayrıca araştırmacılar, bu benzerlerin ayrıntıları olmadan akraba olmadıklarını kanıtlamak için de bol bol uğraş gösterdi. İkililer çoklukla tıpkı ülkeden yahut kendi tanımlamalarıyla tıpkı etnik kökenden gelmiş olsalar da, birebir toplumdan rastgele seçilen rastgele iki şahıstan daha fazla akrabalıkları yoktu. Yalnızca bir çiftin son birkaç yüzyıl içerisinde potansiyel bir ortak atası bulunurken, kimi çiftler büsbütün farklı kıtalarda yaşamaktaydı. Bu yüzden Esteller, bu çiftlerin kimi genetik benzerliklerinin rastgele talihten oluştuğunu düşündüklerini söylüyor: “Gezegen üzerinde o kadar fazla insan var ki, sistem kendisini yeniden ediyor – genom kombinasyonları artık sonsuz değil.”
Esteller ve takımının araştırması, uzun yıllardır (hatta yüzseneler yahut binsenelerdır) devam eden “doğuştan mı yoksa yetişme halinden mi” sorusuna ışık tutabilir. Her ne kadar genlerimizin yüzlerimiz ve kim olduğumuzu tanımlayan öbür özelliklerimiz üzerinde bir tesire sahip olduğu görülse de, hem bu araştırma birebir vakitte Esteller’in daha evvelki çalışmaları, her şeyin büsbütün genetik yapıya bağlı olmadığını gösteriyor.