celikci
New member
Özellikle endüstrileşmiş dünyada görülen ebeveyn yaşındaki keskin artış, geçtiğimiz yüzyılın en göze çarpan demografik değişikliklerinden biri oldu ve insanların ortalama hayat müddetinin büyük ölçüde uzamasını yansıtıyor. bir daha de, yeni delillere göre bu değişim, insanların sandığı kadar eşsiz olmayabilir.
Görünene bakılırsa Buzul Çağı boyunca, ebeveynler (özellikle de babalar), tarım çağının birçoklarına göre fazlaca daha yaşlıydı.
Fosiller, bir anne doğum sırasında ölmediği sürece ebeveyn yaşını ortaya çıkarmaz. Bu yüzden husus, antropologların tarih öncesi hakkında yalnızca varsayımda bulunabilecekleri bir mevzu üzere görünüyordu.
Ancak Indiana Üniversitesi’nden Profesör Matthew Hahn, Science Advances’te atalarımızın anne babalarının gebelik anındaki yaşlarının DNA’mızda kodlandığını duyurmasıyla bu durum değişti. Her çocuğun DNA’sında 25 ila 75 yeni (de novo) mutasyon bulunuyor ve birçoğu atalarında daha evvel ortaya çıkmış durumda. Birçok zararsız yahut en azından epey az ziyan veriyor. Lakin nereden geldiğimize dair bir kayıt sağlıyor. Hahn ve ortak muharrirler, ebeveynler yaşlandıkça mutasyon cinslerinin değiştiğini belirtiyor.
Hahn yaptığı açıklamada, “Modern beşerler üstündeki araştırmamız yardımıyla, insanların çocuklarına bıraktıkları DNA mutasyon tiplerinden çocuk sahibi olma yaşını varsayım edebileceğimizi fark ettik” diyor ve devam ediyor: “hemen sonrasında atalarımızın hangi yaşta ürediğini belirlemek için bu modeli insan cetlerimize uyguladık.”
Başyazar Dr. Richard Wang, “Geçmişten gelen bu mutasyonlar her kuşakta birikiyor ve bugün insanlarda var oluyor” diyor. Müellifler, hangi mutasyonların binlerce kuşak evvel hangi ebeveynden geldiğini takip etmeyi de başardıklarını söylüyorlar.
Hahn, Wang ve ortak muharrirler, çeşidimizin var olduğu müddet boyunca ortalama olarak 26,9 yaşında hamile kaldığını keşfetti. Baba için 30,7 yaş ve anne için 23,2 yaş ortalama gözüküyor. Alışılmış ki yayınladıkları tabloda hayli daha geniş bir dağılım ve varyasyon gözüküyor.
Sonuçlar, ortalama olarak babaların çabucak her vakit annelerden daha yaşlı olduğunu, fakat ortadaki farkın boyutunun devirler içinde pek kıymetli ölçüde değiştiğini doğruluyor. Son vakit içinderdaki değişimi açıklamak göreli olarak daha kolay.
Ama insanların 40’lı yahut 50’li yaşlarında artık ender hale gelen hastalıklardan ölmesi beklendiğinde, erken yaşta çocuk sahibi olmak için kuvvetli bir teşvik kelam konusu. Hayat beklentisinin artması, bir çocuk sahibi olmak için beklemeyi daha az riskli hale getiriyor, tesirli doğum denetimi beklemeyi kolaylaştırıyor ve bayanlar için artan eğitim fırsatları da beklemeyi finansal açıdan avantajlı hale getiriyor.
Ancak, tarımın yayılmasına eşlik eden daha erken ebeveynliğe geçişin yahut Son Buzul Maksimumundan evvel, yaklaşık 38.000 yıl evvel babalık yaşlarında görülen ani artışın niçinleri o kadar net değil. Şaşırtan bir biçimde, nispeten yakın vakte kadar, Asya ve Avrupa popülasyonları için jenerasyon mühletleri, Afrika’daki benzerlerine göre altı yıldan daha kısaydı. Daha büyük örnekler, bölgeye bakılırsa daha detaylı dökümler sağlayabilir.
DNA dizilerindeki mutasyonlar daha evvel ebeveyn yaşlarını varsayım etmek için kullanılmış olsa da, kullanılan sistemler sadece binlerce kuşağın ortalamasının alınmasına imkan tanıyordu ve ebeveyn cinsiyetine göre ayrım yapmıyordu. Hahn ve Wang, ne vakit ortaya çıktıklarını varsayım etmek için 1.000 Genom Projesi tarafınca tanımlanan 25 milyon de novo mutasyonun dağılımını kullanan hallerinin fazlaca daha kesin olduğunu tez ediyor.
Görünene bakılırsa Buzul Çağı boyunca, ebeveynler (özellikle de babalar), tarım çağının birçoklarına göre fazlaca daha yaşlıydı.
Fosiller, bir anne doğum sırasında ölmediği sürece ebeveyn yaşını ortaya çıkarmaz. Bu yüzden husus, antropologların tarih öncesi hakkında yalnızca varsayımda bulunabilecekleri bir mevzu üzere görünüyordu.
Ancak Indiana Üniversitesi’nden Profesör Matthew Hahn, Science Advances’te atalarımızın anne babalarının gebelik anındaki yaşlarının DNA’mızda kodlandığını duyurmasıyla bu durum değişti. Her çocuğun DNA’sında 25 ila 75 yeni (de novo) mutasyon bulunuyor ve birçoğu atalarında daha evvel ortaya çıkmış durumda. Birçok zararsız yahut en azından epey az ziyan veriyor. Lakin nereden geldiğimize dair bir kayıt sağlıyor. Hahn ve ortak muharrirler, ebeveynler yaşlandıkça mutasyon cinslerinin değiştiğini belirtiyor.
Hahn yaptığı açıklamada, “Modern beşerler üstündeki araştırmamız yardımıyla, insanların çocuklarına bıraktıkları DNA mutasyon tiplerinden çocuk sahibi olma yaşını varsayım edebileceğimizi fark ettik” diyor ve devam ediyor: “hemen sonrasında atalarımızın hangi yaşta ürediğini belirlemek için bu modeli insan cetlerimize uyguladık.”
Başyazar Dr. Richard Wang, “Geçmişten gelen bu mutasyonlar her kuşakta birikiyor ve bugün insanlarda var oluyor” diyor. Müellifler, hangi mutasyonların binlerce kuşak evvel hangi ebeveynden geldiğini takip etmeyi de başardıklarını söylüyorlar.
Hahn, Wang ve ortak muharrirler, çeşidimizin var olduğu müddet boyunca ortalama olarak 26,9 yaşında hamile kaldığını keşfetti. Baba için 30,7 yaş ve anne için 23,2 yaş ortalama gözüküyor. Alışılmış ki yayınladıkları tabloda hayli daha geniş bir dağılım ve varyasyon gözüküyor.
Sonuçlar, ortalama olarak babaların çabucak her vakit annelerden daha yaşlı olduğunu, fakat ortadaki farkın boyutunun devirler içinde pek kıymetli ölçüde değiştiğini doğruluyor. Son vakit içinderdaki değişimi açıklamak göreli olarak daha kolay.
Ama insanların 40’lı yahut 50’li yaşlarında artık ender hale gelen hastalıklardan ölmesi beklendiğinde, erken yaşta çocuk sahibi olmak için kuvvetli bir teşvik kelam konusu. Hayat beklentisinin artması, bir çocuk sahibi olmak için beklemeyi daha az riskli hale getiriyor, tesirli doğum denetimi beklemeyi kolaylaştırıyor ve bayanlar için artan eğitim fırsatları da beklemeyi finansal açıdan avantajlı hale getiriyor.
Ancak, tarımın yayılmasına eşlik eden daha erken ebeveynliğe geçişin yahut Son Buzul Maksimumundan evvel, yaklaşık 38.000 yıl evvel babalık yaşlarında görülen ani artışın niçinleri o kadar net değil. Şaşırtan bir biçimde, nispeten yakın vakte kadar, Asya ve Avrupa popülasyonları için jenerasyon mühletleri, Afrika’daki benzerlerine göre altı yıldan daha kısaydı. Daha büyük örnekler, bölgeye bakılırsa daha detaylı dökümler sağlayabilir.
DNA dizilerindeki mutasyonlar daha evvel ebeveyn yaşlarını varsayım etmek için kullanılmış olsa da, kullanılan sistemler sadece binlerce kuşağın ortalamasının alınmasına imkan tanıyordu ve ebeveyn cinsiyetine göre ayrım yapmıyordu. Hahn ve Wang, ne vakit ortaya çıktıklarını varsayım etmek için 1.000 Genom Projesi tarafınca tanımlanan 25 milyon de novo mutasyonun dağılımını kullanan hallerinin fazlaca daha kesin olduğunu tez ediyor.