celikci
New member
İngiltere Kraliçesi yahut Hükümdarı öldüğünde, bir yapılacaklar serisi başlatılıyor. Merasim ve farklı işlerle dolu 10 günlük resmi yas gerçekleşmedilk evvel Başbakan’a bir telefon görüşmesinde hükümdarın öldüğünü bildirmek için kod olarak “Londra Köprüsü düştü” cümlesi iletilir. Ve süreç başlar.
Bu sürecin tahminen de en acayip kısmı ise, kraliyet arılarına kraliçenin mevti hakkında bilgi verilmesi…
Yüzsenelerdır olduğu üzere, kraliyet arıcısı, Buckingham Sarayı ve Clarence House yerindeki kovanları dolaşarak kovanlara siyah kurdeleler yerleştirir ve arılara Kraliçe’nin ömrünü kaybettiğini haber verir. Her kovana hafifçeçe vurulur ve ‘hükümdar öldü, lakin sakın gitmeyin. Yeni efendiniz size güzel bir efendi olacak‘ kelamları fısıldanır. Bu ileti onlara, arıların tercih ettiği popo sallama (diğer ismiyle sallanma dansları) yerine İngilizce olarak iletilir. Ve Kraliçe II. Elizabeth’in vefatının akabinde da aynısının yapılacak.
Sadece Kraliyet ailesi ile hudutlu değil
Şaşırtıcı bir biçimde, bu “arıları bilgilendirme” adeti yalnızca Kraliyet Ailesi ile sonlu değil, Avrupa’da uzun müddettir devam eden bir arıcılık geleneği olarak biliniyor. Bir batıl inanca nazaran, sahibinin ailesinden birinin vefatından daha sonra arıların bilgilendirilmesi ve “yas tutmalarına yardımcı olunması” gerekiyor.
1899 tarihindeki “Bal Yapımcıları” isimli kitabın hususla ilgili olarak yazdığına göre, her ne kadar bu kavram hakkında pek fikirleri olmasa da ve varlıkları yalnızca öteki iştirakçiler için sorun yaratacak olsa da, “Yorkshire’da, arılar cenazeye bile davet edilir.”
19. yüzyılın başında bir rahibin öğrendiği üzere, arılar bir aile üyesinin vefatı (ve kimi vakit düğün üzere olaylar) hakkında bilgilendirilmezlerse, ölecekleri yahut daha az bal üretecekleri düşünülüyordu. Rahibin arılar hakkında bir kitabın müellifine aktardığına göre, “Bir cemaatte kocası kısa bir süre evvel ölen bir ‘yaşlı kadın’, ona arının vefat hakkında rastgele bir şeyi anlayabileceği fikrinin ne kadar aptalca olduğunu göstererek onu bu hareketten vazgeçirdiğimde arılarına yas tutturmak’ üzereydi. daha sonraki kış içerisinde arıları öldü.“
İşin daha da ilginci, bu uygulamanın Amerika’ya da ulaşmış olması. 19. yüzyılın sonunda Carolina dağlarında yaşayan bir dağcının dediğine nazaran “Her kovana hafifçeçe vuruyor ve ‘Lucy öldü’ diyorsun.“
Aynı kitapta açıklandıği üzere, Fransa’da da ölen bireye ilişkin bir giysi modülü arıların kovanının altına gömülüyor ve ölen birinin arıları asla satılmıyor yahut diğerine verilmiyor.
Uygulamanın kökeni hakkında pek bir şey bilinmiyor olsa da, bir arının mevtten daha sonra görülmesinin ruhun vücudu terk ettiğinin bir işareti olduğu Kelt mitolojisinden türetildiği iddia ediliyor. Uygulama, Batı Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’nde 18. ve 19. Yüzyılda en parlak devrini yaşadıktan daha sonra azalmaya başladı. Lakin görünüşe nazaran İngiltere’de tüm garipliği ile devam ediyor…
Bu sürecin tahminen de en acayip kısmı ise, kraliyet arılarına kraliçenin mevti hakkında bilgi verilmesi…
Yüzsenelerdır olduğu üzere, kraliyet arıcısı, Buckingham Sarayı ve Clarence House yerindeki kovanları dolaşarak kovanlara siyah kurdeleler yerleştirir ve arılara Kraliçe’nin ömrünü kaybettiğini haber verir. Her kovana hafifçeçe vurulur ve ‘hükümdar öldü, lakin sakın gitmeyin. Yeni efendiniz size güzel bir efendi olacak‘ kelamları fısıldanır. Bu ileti onlara, arıların tercih ettiği popo sallama (diğer ismiyle sallanma dansları) yerine İngilizce olarak iletilir. Ve Kraliçe II. Elizabeth’in vefatının akabinde da aynısının yapılacak.
Sadece Kraliyet ailesi ile hudutlu değil
Şaşırtıcı bir biçimde, bu “arıları bilgilendirme” adeti yalnızca Kraliyet Ailesi ile sonlu değil, Avrupa’da uzun müddettir devam eden bir arıcılık geleneği olarak biliniyor. Bir batıl inanca nazaran, sahibinin ailesinden birinin vefatından daha sonra arıların bilgilendirilmesi ve “yas tutmalarına yardımcı olunması” gerekiyor.
1899 tarihindeki “Bal Yapımcıları” isimli kitabın hususla ilgili olarak yazdığına göre, her ne kadar bu kavram hakkında pek fikirleri olmasa da ve varlıkları yalnızca öteki iştirakçiler için sorun yaratacak olsa da, “Yorkshire’da, arılar cenazeye bile davet edilir.”
19. yüzyılın başında bir rahibin öğrendiği üzere, arılar bir aile üyesinin vefatı (ve kimi vakit düğün üzere olaylar) hakkında bilgilendirilmezlerse, ölecekleri yahut daha az bal üretecekleri düşünülüyordu. Rahibin arılar hakkında bir kitabın müellifine aktardığına göre, “Bir cemaatte kocası kısa bir süre evvel ölen bir ‘yaşlı kadın’, ona arının vefat hakkında rastgele bir şeyi anlayabileceği fikrinin ne kadar aptalca olduğunu göstererek onu bu hareketten vazgeçirdiğimde arılarına yas tutturmak’ üzereydi. daha sonraki kış içerisinde arıları öldü.“
İşin daha da ilginci, bu uygulamanın Amerika’ya da ulaşmış olması. 19. yüzyılın sonunda Carolina dağlarında yaşayan bir dağcının dediğine nazaran “Her kovana hafifçeçe vuruyor ve ‘Lucy öldü’ diyorsun.“
Aynı kitapta açıklandıği üzere, Fransa’da da ölen bireye ilişkin bir giysi modülü arıların kovanının altına gömülüyor ve ölen birinin arıları asla satılmıyor yahut diğerine verilmiyor.
Uygulamanın kökeni hakkında pek bir şey bilinmiyor olsa da, bir arının mevtten daha sonra görülmesinin ruhun vücudu terk ettiğinin bir işareti olduğu Kelt mitolojisinden türetildiği iddia ediliyor. Uygulama, Batı Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’nde 18. ve 19. Yüzyılda en parlak devrini yaşadıktan daha sonra azalmaya başladı. Lakin görünüşe nazaran İngiltere’de tüm garipliği ile devam ediyor…