celikci
New member
2010 yılının Aralık ayında, İrlanda’da 76 yaşındaki bir adam, oturma odasının tabanında durup dururken yanarak öldü. Yaklaşık bir yıl daha sonra, bir isimli tabip resmi olarak tuhaf bir fenomenden öldüğüne karar verdi: Tabiatıyla insan yanması.
Bu olgu, yüzsenelerdır anlaşıldığı biçimiyle, bir cismin rastgele bir dış kaynak tarafınca tutuşturulmadan birdenbire alev alması olarak açıklanıyor. Adelaide Üniversitesi’nden bir patolog olan Roger Byard, Insider’a, İrlandalı adamın olayında isimli tıp nazaranvlilerinin kurbanın ellerinin ve ayaklarının sağlam olduğu, gövdesinin ve başının ise yanarak kül olduğu bir sahneyle karşılaştığını söylemiş oldu. Bu tip olaylarda olduğu üzere, yakındaki mobilyalar asgarî seviyede hasar görmüştü.
Byard, resen insan yanması gerçek bir fenomense, niye daha sık olmuyor sorusunun karşılığını aradı. Çünkü son 300 yılda, bu cins bir olay yaklaşık 200 kere yaşandı.
Byard, açıklamasında şu biçimde diyor: “Gerçek şu ki, beşerler yanıyor – lakin bizatihi değil.”
Yüzseneler boyunca “kendiliğinden insan yanması”
14. yüzyılın sonlarında, Polonus Vorstius isimli bir şövalye alevler ortasında patlamadan evvel bir gece şarap içmişti ve İtalya’dan çabucak hemen gelmişti. Bunun da tesiriyle, apansız alevler ortasında kalan bir insan fikri, ekseriyetle çok alkol tüketimi ile ilişkilendirilirdi.
Charles Dickens, 1853 tarihindeki “Kasvetli Ev” isimli romanında efsane hakkında yazarak mitin alevlerini körükledi. İçinde alkolik olan Krook isimli bir karakter bizatihi alev alıyor ve yanarak ölüyordu.
Bu tip olaylar, alkolün yanı sıra yüzseneler boyunca Allah’ın ziyaretine, obeziteye yahut bağırsak gazlarına da bağlandı. Fakat Byard, bu teorilerin fazla bilimsel yükü olmadığını söylüyor ve ekliyor: “İnsanların yanması akla yatkın ve birkaç anlatıma göre gerçek olsa da, bunun tabiatıyla meydana geldiği fikri yanlış. Evet, insanların bedenleri yanar, lakin bunun tabiatıyla yanma olarak meydana geldiğine dair mutlaka hiç bir delil yok.”
Byard, pratik olarak her olayın altından harici bir alev kaynağı bulunduğunu söylüyor. En yaygın hatalılar olaraksa yanan sigaralar, lambalar yahut mumları gösteriyor.
İtfaiyeciler, 1951’de Florida’daki dairesinde kendi kendine alev aldığı rapor edilen bir hanımın cesedinin bulunduğu yerde…
Bilim, bedenlerin bir mum üzere davranabileceğini söylüyor
İnsanların bizatihi yanmasına ait son devirdeki yaygın bilimsel açıklama fitil tesiri olarak bilinir ve insanların mumlar üzere davranabileceğini öne sürer.
1998’de, bir BBC televizyon programının kesimi olarak, İngiltere’deki bilim inanları emsal şartları meyyit bir domuzla yineladılar. Domuzu ateşe vermedilk evvel bir battaniyeye sardılar. Domuzun ayakları geride bırakıldı – tam olarak bildirilen birfazlaca tabiatıyla yanma hadisesinde görüldüğü üzere.
Fitil teorisi, yağın bir yakıt kaynağı üzere davrandığını ve bir insan bedeninin tutuştuktan daha sonra kendi yağıyla yanabileceğini ileri sürer. Bu ortada battaniyeler ve giysiler mum fitili üzere davranır.
Byard, “Battaniyelere sarılmış, alkollü içki içen ve temel olarak akaryakıt yahut akaryakıtla hızlandırıcı üzere davranan alkollü içkileri döken insanları hayal edebilirsiniz” diyor ve ekliyor. “Bu büyük alkol havuzuna bir sigara atıyorlar, daha sonra tutuşuyor ve fazlaca yavaş yanıyor. Yağın aslında epeyce düşük sıcaklıklarda yanabileceğini biliyoruz.”
Eller ve ayaklar daha az yağ içerdiğinden, alev tarafınca büsbütün tüketilecek kadar yakıt sağlayamıyor.
Byard, son olarak “insanlar kent efsanesine inanıyor” diyor ve kelamlarını “altta yatan sistem, ilahi müdahaleden çok, epeyce daha sıradan” diyerek tamamlıyor.
Bu olgu, yüzsenelerdır anlaşıldığı biçimiyle, bir cismin rastgele bir dış kaynak tarafınca tutuşturulmadan birdenbire alev alması olarak açıklanıyor. Adelaide Üniversitesi’nden bir patolog olan Roger Byard, Insider’a, İrlandalı adamın olayında isimli tıp nazaranvlilerinin kurbanın ellerinin ve ayaklarının sağlam olduğu, gövdesinin ve başının ise yanarak kül olduğu bir sahneyle karşılaştığını söylemiş oldu. Bu tip olaylarda olduğu üzere, yakındaki mobilyalar asgarî seviyede hasar görmüştü.
Byard, resen insan yanması gerçek bir fenomense, niye daha sık olmuyor sorusunun karşılığını aradı. Çünkü son 300 yılda, bu cins bir olay yaklaşık 200 kere yaşandı.
Byard, açıklamasında şu biçimde diyor: “Gerçek şu ki, beşerler yanıyor – lakin bizatihi değil.”
Yüzseneler boyunca “kendiliğinden insan yanması”
14. yüzyılın sonlarında, Polonus Vorstius isimli bir şövalye alevler ortasında patlamadan evvel bir gece şarap içmişti ve İtalya’dan çabucak hemen gelmişti. Bunun da tesiriyle, apansız alevler ortasında kalan bir insan fikri, ekseriyetle çok alkol tüketimi ile ilişkilendirilirdi.
Charles Dickens, 1853 tarihindeki “Kasvetli Ev” isimli romanında efsane hakkında yazarak mitin alevlerini körükledi. İçinde alkolik olan Krook isimli bir karakter bizatihi alev alıyor ve yanarak ölüyordu.
Bu tip olaylar, alkolün yanı sıra yüzseneler boyunca Allah’ın ziyaretine, obeziteye yahut bağırsak gazlarına da bağlandı. Fakat Byard, bu teorilerin fazla bilimsel yükü olmadığını söylüyor ve ekliyor: “İnsanların yanması akla yatkın ve birkaç anlatıma göre gerçek olsa da, bunun tabiatıyla meydana geldiği fikri yanlış. Evet, insanların bedenleri yanar, lakin bunun tabiatıyla yanma olarak meydana geldiğine dair mutlaka hiç bir delil yok.”
Byard, pratik olarak her olayın altından harici bir alev kaynağı bulunduğunu söylüyor. En yaygın hatalılar olaraksa yanan sigaralar, lambalar yahut mumları gösteriyor.
İtfaiyeciler, 1951’de Florida’daki dairesinde kendi kendine alev aldığı rapor edilen bir hanımın cesedinin bulunduğu yerde…
Bilim, bedenlerin bir mum üzere davranabileceğini söylüyor
İnsanların bizatihi yanmasına ait son devirdeki yaygın bilimsel açıklama fitil tesiri olarak bilinir ve insanların mumlar üzere davranabileceğini öne sürer.
1998’de, bir BBC televizyon programının kesimi olarak, İngiltere’deki bilim inanları emsal şartları meyyit bir domuzla yineladılar. Domuzu ateşe vermedilk evvel bir battaniyeye sardılar. Domuzun ayakları geride bırakıldı – tam olarak bildirilen birfazlaca tabiatıyla yanma hadisesinde görüldüğü üzere.
Fitil teorisi, yağın bir yakıt kaynağı üzere davrandığını ve bir insan bedeninin tutuştuktan daha sonra kendi yağıyla yanabileceğini ileri sürer. Bu ortada battaniyeler ve giysiler mum fitili üzere davranır.
Byard, “Battaniyelere sarılmış, alkollü içki içen ve temel olarak akaryakıt yahut akaryakıtla hızlandırıcı üzere davranan alkollü içkileri döken insanları hayal edebilirsiniz” diyor ve ekliyor. “Bu büyük alkol havuzuna bir sigara atıyorlar, daha sonra tutuşuyor ve fazlaca yavaş yanıyor. Yağın aslında epeyce düşük sıcaklıklarda yanabileceğini biliyoruz.”
Eller ve ayaklar daha az yağ içerdiğinden, alev tarafınca büsbütün tüketilecek kadar yakıt sağlayamıyor.
Byard, son olarak “insanlar kent efsanesine inanıyor” diyor ve kelamlarını “altta yatan sistem, ilahi müdahaleden çok, epeyce daha sıradan” diyerek tamamlıyor.